De guillotine (Simone van der Vlugt)

duur rijtuig over straat te gaan, waar overal gardisten met dreigen­
de pieken rondslenteren.
Sandrine voelt aan haar borst. De grote witte kokarde zit stevig
aan haar lijfje vastgespeld. Zolang ze die draagt, zal geen gardes 01-
daat haar lastigvallen.
Ze lopen de Rue de Varenne in. De dure buurt Saint-Germain is
veranderd. De meeste herenhuizen staan leeg. De verf op deuren en
kozijnen bladdert.
'Ik vind het zo goed dat u dat ding gewoon draagt', zegt Julie.
'Ik heb uw moeder en Michelle er nog nooit mee gezien.'
Sandrine schiet in de lach. Haar moeder met het teken van de
Revolutie op haar borst! Ze laat zich nog liever in de gevangenis
gooien.
'Ik geloof wel in de Revolutie', zegt Sandrine. 'Ik denk dat het
goed is dat er iets verandert. Ik vind ook dat iedereen recht heeft
op voldoende eten. Als ik eraan denk wat er bij ons na een maaltijd
altijd terug naar de keuken ging... En wat dan gewoon werd
weggegooid .. .'
huis.'
'Dat werd het niet', zegt Julie. 'De meiden namen het mee naar
'0', zegt Sandrine.
Ze blijft staan voor de poort van haar ouderlijk huis. De portier
doet open en Sandrine steekt de binnenplaats over naar het brede
bordes. Ze duwt de deur open en stapt de koele hal binnen. Vanuit
de salon komt de hoge, bijna overspannen stem van haar moeder
haar tegemoet.
'Waarom gaan we hier niet weg?' hoort Sandrine haar zeggen.
'Ik ben het zo moe om me als uitschot te laten behandelen! Waar­
om gaan we niet naar KoblenZ?'
'En al onze bezittingen door dat revolutionaire gespuis in beslag
laten nemen?' klinkt de zware stem van de baron. 'Ik peins er niet
over! Dit gaat allemaal al veel te ver. De koning als een misdadiger
opsluiten! In plaats van te vluchten had hij die hele Revolutie de
kop moeten indrukken. Al die schreeuwerds die hem gewoon bij
zijn achternaam noemen - waar halen ze de moed vandaan om
Capet te zeggen in plaats van Majesteit - die had hij op de Place de
Grève moeten laten ophangen. De koning is de baas, niet het volk,
60