De guillotine (Simone van der Vlugt)

Ze herinnert zich dat Michelle voor het eerst een pruik mocht
dragen tijdens een deftig diner. Zelf was ze daar nog te jong voor
en ze blééf lachen om Michelle. Ze herkende haar zus nauwelijks.
'Ik draag later nooit een pruik!' beweerde ze.
Het ziet ernaar uit dat haar voorspelling uitkomt.
'Sandrine?', zegt Margot.
Verward kijkt Sandrine om. Margot kijkt haar met bezorgde
ogen aan.
'Ga je mee?', zegt ze.
Sandrine knikt en volgt Margot naar huis. Ze is doodmoe en het
gewicht van de natte was is haast niet te tillen. Als ze thuiskomen,
loopt ze een beetje gebogen door de pijn in haar rug.
'Ga maar even zitten', zegt Margot.
Sandrine strompelt naar binnen. Margot hangt de binnenplaats
helemaal vol met wasgoed zodat het schemerdonker is in de kamer.
Ook in de keuken en de achterkamer komt wasgoed te hangen. Het
verspreidt de gronderige lucht van de Seine door het huis en doet
de ruiten beslaan.
Tijdens de avondmaaltijd is Sandrine te moe om iets te proeven.
Haar lepel vindt als vanzelf haar mond.
Een warm bad, denkt ze. Met geparfumeerde olie erdoor en dan
uren liggen weken ...
Waar zouden ze zich hier eigenlijk wassen? Gewoon in de keuken?
Ze huivert bij de gedachte dat iedereen daar zo binnen kan
lopen.
'Wat is er?' Maurice kijkt haar vragend aan.
'Ik voel me zo vies', zegt Sandrine. 'Waar kan ik me wassen?'
'In de tobbe', zegt Maurice. 'Een keer in de week gaan we allemaal
in de tobbe. Maar als je vanavond graag .. . '
'Een keer in de week', valt Margot haar man in de rede. 'Dat is
over twee dagen. Wat denk je dat het kost om al dat water te
verwarmen?'
Maurice knikt en Philippe grijnst.
Zodra de schemering valt, zoekt Sandrine haar bed op. Met stijve,
pijnlijke ledematen kruipt ze onder de lakens. Het enige voordeel
van het geploeter van de afgelopn dag is dat ze onmiddellijk
in slaap valt.
88