De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Erg? Vind je dat erg voor me? Ik: dacht dat juist de bedoeling was ...
drie jaar geleden. Of liep jij toen niet mee, met een bijl in je hand?'
'Ik was niet gewapend, nee. En ik zou jou en je familie ook
nooit iets gedaan hebben.'
'Nee, je keek liever toe hoe ánderen het vuile werk opknapten.'
'Dat is niet waar.'
'Nou, daar zullen we nooit achter komen, hé? Jullie kwamen te
laat', zegt Sandrine. 'Weet je, Nicolas, ik heb heel wat keren spijt
gehad dat ik je vader niet heb aangegeven. Wat was hij van plan
met ons? Vast niet veel goeds.'
'Mijn vader is dood', zegt Nicolas. 'De winter nadat jullie
gevlucht zijn, heeft hij zich verdronken in de Loire.'
'Toen ben ik naar Parijs gegaan', vertelt Nicolas. 'Een neef van
mijn vader, Luc, heeft hier een café, in de Rue St. Honoré. Ik
vertrouwde erop dat hij me niet op straat zou laten staan en dat
deed hij inderdaad niet. Maar hij had geen zin om mijn broers en
zusje er ook bij te nemen.'
'Waar zijn die dan?'
'Ik heb ze ergens kunnen onderbrengen. AI voor ik naar Parijs
ging.'
'Waar?'
'Voor Agnes, mijn zusje, heb ik werk gevonden in Tours. Bellenmeisje
bij een rijke familie. De kleintjes zitten in het weeshuis.'
'0 .. .', zegt Sandrine weer.
'Agnes begreep het wel, maar de kleintjes ... Ze snapten er niets
van toen ik hen in dat tehuis achterliet. Ik heb beloofd dat ik ze zo
snel mogelijk kom halen, maar dat is nu alweer drie jaar geleden.
Ik vraag me af of ze me nog zouden herkennen.'
'Hoor je nooit iets van ze?' vraagt Sandrine.
, Agnes heeft iemand gevonden die af en toe voor haar een briefje
naar mij wil schrijven. Maar het kost me altijd de grootste moeite
om iemand te vinden die dat aan me wil voorlezen, laat staan
iets terugschrijven.'
Sandrine laat het hemd dat ze aan het wassen is, in de tobbe glijden.
Ze ziet dat Nicolas van het wasbord naar haar natte schort
kijkt. Ongetwijfeld vergelijkt hij de Sandrine van vroeger met de
109