De guillotine (Simone van der Vlugt)

Sandrine ziet helemaal geen deur. Het is aardedonker in het portaal.
Philippe dringt langs haar heen en opent op de tast een deur.
Hij gaat naar binnen en steekt snel een paar olielampjes aan.
Sandrine kijkt rond in een nagenoeg kale kamer. Er staan maar
een paar stoelen en een kast die op instorten staat.
Philippe sluit de deur af, loopt naar Sandrine toe en trekt haar
stevig tegen zich aan. Sandrine beantwoordt zijn omhelzing.
'Goddank', zegt Philippe alleen.
'Ik kan het nog niet goed geloven', zegt Sandrine. 'Ik was me al
aan het voorbereiden op de guillotine.'
Philippe neemt haar onderzoekend op. 'Je ziet er uitgehongerd uit.'
'Dat klopt, maar ik denk niet dat ik nu een hap door mijn keel
zou kunnen krijgen.' Sandrine lacht beverig en barst vervolgens in
tranen uit.
Philippe laat haar uithuilen en klopt troostend op haar rug.
'Het is voorbij . Het is voorbij ', herhaalt hij telkens.
Na een tijdje komt Sandrine wat tot bedaren en maakt ze zich
los van Philippe.
'Misschien dat je je wat beter voelt als je je hebt gewassen', zegt
Philippe. 'Je moet van die vreselijke gevangenislucht af. Kijk, daar
liggen schone kleren.'
Sandrine kijkt naar de bruine rok, de grijze blouse en de fijne
witte halsdoek die over de leuning van een stoel hangen. Schone
kleren!
Philippe stapt het gangetje in en wijst naar een smal vertrek dat
daarop uitkomt.
'Daar is de keuken.'
Sandrine neemt de schone kleren mee en Philippe trekt zich
terug in de kamer ernaast. Sandrine stapt uit de vuile jurk, die ze
wekenlang heeft gedragen. Het is een opluchting om zich te wassen
en andere kleren aan te trekken.
'Dat is beter', zegt Philippe als ze klaar is. 'Weet je dat ik je
nauwelijks herkende toen je op die kar zat?'
De herinnering aan de kar doet Sandrine rillen.
'Was die broodopstand toeval?' vraagt ze.
'Wat denk je?'
'Maar hoe heb je dat voor elkaar gekregen?'
171