De guillotine (Simone van der Vlugt)

9
Halverwege de nacht wordt Sandrine wakker. Met wijdopen ogen
staart ze naar de zoldering. Gespreksflarden vliegen door haar
hoofd. Ze ziet Julies geschokte gezicht voor zich: 'Mademoiselle
Sandrine! Kom snel!'
Ze hoort de angstige hoge stem van haar moeder: 'Ze komen
ons halen!'
'Overal worden aristocraten uit hun huizen gesleept en op karren
weggevoerd.'
'U moet vluchten, baron, u allemaal! Snel!'
'Ga naar die mensen in de Rue des Francs-Bourgeois, de familie
Lambertin. '
En dan het gebank op de poort, het geschreeuw in huis en de
hoge gil van Michelle als ze door soldaten wordt vastgegrepen. En
zij zat daar maar in die kast. Had ze mee moeten gaan? Was dat
beter geweest? Dan waren ze in ieder geval tot het laatst bij elkaar
gebleven. Maar dan was ze nu dood geweest.
'Ik doe dat werk niet meer', zegt Sandrine, als de dag is aangebroken
en iedereen beneden is. 'Ik krijg er pijn in mijn rug van. En kijk
eens naar mijn handen!'
Margot werpt een blik op Sandrines uitgestoken handen. De
knokkels zien rood en de huid is opengebarsten.
'Daar heb ik wel iets voor.' Margot haalt een potje uit de kast en
neemt het deksel eraf. Er zit een vette substantie in waar zo'n vieze
lucht vanaf komt dat Sandrine vol weerzin een stap naar achteren
doet.
'Het helpt,' dringt Margot aan, maar Sandrine schudt snel haar
hoofd.
'Dan niet.' Margot doet het deksel weer op het potje en zet het
terug in de kast.
Sandrine wrijft over haar kapotte handen. Haar huid trekt en is
ontzettend droog. .
Het gaat wel over, denkt ze. Ik moet gewoon mijn handen niet
meer nat maken.
89