De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Dat zou ze nooit zomaar doen', antwoordt zijn vader.
'Precies' stemt Margot in. 'Ik geloof dat ze erg gesteld was op
mademoiselle De Billancourt.'
'En daarom verborg ze háár en werd ze zelf meegenomen! Ze is
gek!', zegt Philippe bitter.
'Ze zal niet gedacht hebben dat ze gevaar liep', zegt Maurice.
'Misschien hébben ze haar ook wel vrijgelaten.'
Sandrine kijkt hem hoopvol aan. Ja, misschien komt Julie haar
wel halen. Daarom moest ze natuurlijk hier naartoe.
'We wachten het even af', beslist Margat. 'Het is goed mogelijk
dat Julie is vrijgelaten. Tot we meer weten, moet u maar hier blij­
ven.' Ze kijkt naar Sandrine. Sandrine knikt.
Philippe loopt met een schamper lachje naar de deur. 'Als Julie
haar echt komt halen, is ze nog gekker dan ik dacht.'
Margat beent haar zoon achterna. Sandrine hoort hen in de
gang op gedempte toon praten.
'Misschien herinner je je dat het mademoiselle De Billancourt
was die ervoor zorgde dat er een dokter naar Pierre kwam kijken?
Ben je dat soms vergeten?'
'Ach wat!'
'Niks ach wat! Pierre zou het niet gehaald hebben als die dure
dokter niet was gekomen. En een rekening hebben we nooit
gezien.'
dig.'
'Nee, dat zou er nog bij moeten komen.'
'Philippe, we zijn mademoiselle De Billancourt heel wat schul­
'Nee maman. Wij zijn dîe aristo's helemaal niets schuldig. Zij
zijn óns wat schuldig. Al jarenlang.'
Ze lopen door. Sandrine hoort hen nog wel fluisteren, maar kan
niets meer verstaan. Een beetje verloren kijkt ze om zich heen in de
kamer. Ze kruist de blik van Maurice. Hij kijkt Sandrine veront­
schuldigend aan en loopt achter zijn vrouw en zoon aan naar de werk­
plaats. Even later komt Margat met samengeknepen lippen terug.
'U kunt vandaag hier blijven', zegt ze en verdwijnt dan naar de
keuken.
Slecht op haar gemak drentelt Sandrine door de sober gemeubi­
leerde kamer. Hier geen wandversieringen, zoals thuis, maar een-
76