De guillotine (Simone van der Vlugt)

11
Nicolas geeft geen enkele blijk van herkenning. Hij begroet Philip­
pe hartelijk en knikt Sandrine vriendelijk toe.
Sandrine krijgt er geen woord uit. Ze kan alleen maar naar
Nicolas staren. Hij is veranderd in die drie jaar, een man geworden.
De jongen van toen, die even groot was als zij, steekt nu ruim een
kop boven haar uit. Maar hij is het.
In het gesprek dat Philippe en Nieolas met elkaar beginnen, valt
het niet op dat Sandrine helemaal niets zegt en alleen maar staat te
staren. Maar op een gegeven moment legt Philippe zijn arm om
haar heen en zegt: 'Laten we het nu niet meteen weer over politiek
hebben! Dit is mijn nicht, Sandrine.'
Zwijgend kijken Sandrine en Nicolas elkaar aan.
Nicolas kent haar met keurig gekapt haar, terwijl haar haren nu
los over haar schouders vallen. En dan die klompen en de eenvou­
dige katoenen jurk ... Toeh maakt Sandrine zich geen illusies. Hij
heeft haar herkend. Ze ziet het aan zijn ogen.
'Leuk je te ontmoeten ... Sandrine', zegt hij.
Vroeger was ze mademoiselle De Billaneourt voor hem. De
dochter van de landheer.
Nieolas komt aan hun tafeltje zitten. Zijn ogen glijden voort-
durend naar Sandrine.
'Woon je in Parijs?' vraagt hij. Sandrine knikt.
'Ze komt uit Tours', zegt Philippe.
'Aha, de Touraine', zegt Nieolas.
'Mijn ouders zijn gestorven', zegt Sandrine zacht. 'Nu woon ik
bij Philippe.'
'Dan hebben we meer gemeen dan ik dacht', zegt Nicolas. 'Mijn
ouders zijn ook allebei dood.' Zijn ogen houden die van Sandrine
vast.
Sandrine doet haar mond open om iets te zeggen, maar sluit
hem weer.
Philippe kijkt van de een naar de ander.
Hij staat op en zegt: 'Kom Sandrine, we zijn hier om te dansen,
weet je nog wel?'
107