De guillotine (Simone van der Vlugt)

Hier en daar brandt een lantaarn die niet meer dan een gelige licht­
vlek om zich heen verspreidt.
Met vlugge stappen loopt Sandrine de straat uit en steekt de Place
Royale over. In de Rue de Birague sluit ze aan bij een rij mensen. Zelfs
op dit uur zijn er nog mensen vóór haar. De rij is zelfs al zo lang dat
hij een bocht maakt, de Rue Faubourg St. Antoine in. Slaperig en
gelaten staan de mensen achter elkaar. Sommigen lijken staande te
slapen, maar zodra de rij in beweging komt, sluiten ze direct aan.
Sandrine staat lange tijd in het donker. De rij schuifelt verder en
ze stapt in het licht van een lantaarn.
'Zeg!' Een gebogen vrouwtje dat een stukje verderop in de rij
staat, kijkt haar scherp aan. Het is oma Brillot, een schrandere
oude vrouw die in de hele buurt bekend is.
'Ben jij niet die nicht van burger Lambertin? Die nicht uit
Tours?' Sandrine knikt.
'Ik dacht dat zijn broer alleen maar zoons had.'
Sandrine geeft geen antwoord.
'Ben je je tong verloren, kind?'
Sandrine is moe en heeft honger. In dit gezeur heeft ze helemaal
geen zin.
'Zie ik eruit als een jongen?' bitst ze.
Oma Brillot grinnikt. 'Nee, maar ook niet als een Lambertin.'
'Ik dacht dat Maurice zijn familie in To urs nooit meer zag',
bemoeit iemand anders uit de rij zich ermee. 'Hij had toch ruzie
met zijn broer?'
Het is buurvrouw Jeanne. Ook dat nog. De rij schuifelt vooruit.
'U kunt doorlopen', zegt Sandrine.
'U!' krijst Jeanne. 'Horen jullie dat?' Iedereen kijkt argwanend
naar Sandrine.
Hevig geschrokken zet Sandrine de kap van haar mantel op en
kijkt een andere kant uit, in de hoop dat de vrouwen haar met rust
zullen laten. Maar Jeanne stelt zich dreigend voor haar op. Ze
vuurt haar vragen op Sandrine af.
'Waarom kennen we jou niet? Waar kom je zo opeens vandaan?
Ben je soms een spionne? Een koningsgezinde?'
'Nee, nee, echt niet!' Sandrines knieën knikken.
Met haar handen in de zij scheldt Jeanne haar de huid vol. 'Het
100