De guillotine (Simone van der Vlugt)

Ze kijkt in het rond, naar haar huishouden dat door Sandrine
gewoon wordt voortgezet. Sandrine voelt dat dit het juiste moment
is om de vraag te stellen die haar al tijden bezighoudt.
'Vertel eens iets over Louison?'
'Louison .. .' Margots gezicht vertrekt.
Sandrine heeft al spijt van haar vraag. Maar Margot loopt naar
een kastje in de woonkamer, trekt een la open en haalt er een
portretje uit.
'Dit is Louison. Vlak voor haar dood. Ze was die winter tien .
jaar geworden.'
Sandrine pakt het portretje aan. Ze ziet een mager, bleek meisje
dat kleiner lijkt dan haar tien jaar. Ze is blond en heeft blauwe
ogen. Net als zij.
'Ik heb haar helemaal niet gezien, die avond dat ik hier was',
zegt Sandrine.
'Ze lag in bed. Ze was ziek', zegt Margot. 'Ze was vaak ziek.
Daarom hebben we dat portretje laten schilderen.'
'Wanneer is ze precies gestorven?' vraagt Sandrine zacht.
'Vorige winter. Er zijn veel mensen gestorven die winter', zegt
Margot.
Vorige winter, denkt Sandrine. Toen was het inderdaad erg
koud. Michelle en ik klaagden voortdurend omdat we zo'n koude
neus en koude vingers hadden.
'Het spijt me', zegt ze, meer tegen zichzelf dan tegen Margot.
Maar Margot glimlacht haar vluchtig toe.
'Ik hoor Pierre' , zegt ze en loopt naar boven.
Tegen tienen, als Sandrine net wat houtjes hakt op de binnenplaats,
klinkt er in de verte een dof tromgeroffel. Ze laat de bijl
zakken en richt zich op. Het tromgeroffel houdt aan; dreigend en
monotoon. En plotseling is er stilte. Een stilte die de rillingen over
Sandrines rug jaagt. Ze kijkt naar de bijl in haar handen.
De koning is dood.
Onthoofd door zijn eigen volk. Vreemd, maar ze voelt er eigenlijk
niet zoveel bij. Ze ziet steeds het zusje van Nicolas voor zich. Agnes,
met haar spillebeentjes en haar keteltje blaadjes waarvan ze soep
wilde koken.
Op straat klinkt opgewonden geschreeuw.
122