De guillotine (Simone van der Vlugt)

zen te praten, de hoofden bijeen. Sandrine loopt hen snel voorbij.
Het is een heel eind lopen naar de Abbaye. Ze haast zich naar de
Rue Faubourg St. Antoine en verder, naar de oever van de Seine.
Na een heel stuk lopen komt ze uit bij de Pont Neuf. Ze steekt de
brug over, maar eenmaal aan de andere kant van de Seine weet ze
niet precies hoe ze verder moet. Het was nacht toen ze hier beland­
de, en ze was behoorlijk in de war. Maar de weg vragen naar de
Abbaye durft ze niet. Ze loopt door het warnet van straatjes tot ze
de torens'van de Abbaye-gevangenis ziet. Even later staat ze voor
het dreigende, vierhoekige gebouw.
Sandrines hart begint te bonzen. Het is nu stil op straat. De
plassen bloed zijn in de modder getrokken. Rond de gevangenis
hangt een ijzerachtige geur. De mensen lopen het gebouw haastig
voorbij. Hun blikken hebben iets beschaamds.
Iemand legt een hand op Sandrines schouder. Met een gil van
schrik draait ze zich om. Het is Maurice.
'Ik dacht wel dat ik je hier zou vinden', zegt hij. 'Wat voer jij
hier uit? Waarom stormde je zomaar weg?'
Sandrine zegt niets. Ze staat te trillen op haar benen.
Maurice neemt haar bij de arm en voert haar mee naar een café.
Een bel boven hun hoofd klingelt als ze naar binnen gaan. Maurice
steekt zijn hand op tegen de eigenaar van het café. 'Bonjour,
Henri!' Hij drukt Sandrine op een stoel.
'Wacht hier', zegt hij en loopt de deur weer uit.
Slecht op haar gemak kijkt Sandrine in het rond. Ze is nog nooit
in een café geweest. Ze is nog nooit ergens alleen geweest. Aan de
tafels wordt tabakspijp gerookt, koffie gedronken, gepraat en gerit­
seld met kranten. Op de grootste, wit gepleisterde wand is een rode
muts geschilderd, met daaronder in grote letters: 'Vrijheid, Gelijk­
heid en Broederschap.'
Hier en daar gluren mensen naar haar. Een stevig gebouwde
man kijkt zelfs openlijk, met gefronste wenkbrauwen. Omdat ze
een meisje is? Maar daar in de hoek zit ook een vrouw. Ze hangt
over tafel en leest aandachtig in een krantje.
Misschien moet zij dat ook maar doen. Ze zit wel erg recht op
haar stoel. Zo zit niemand. Sandrine zet, net als de vrouw, haar
elleboog op het ruwhouten tafelblad, steunt met haar hand haar
78