De guillotine (Simone van der Vlugt)

straat uit. Ze schiet de Rue du Bac in en dan nog een zijstraat, een
pleintje over, nog een paar straatjes in, net zolang tot ze geen idee
meer heeft waar ze is. Van tijd tot tijd werpt ze een angstige blik
over haar schouder. Het is nacht, maar de straten zijn nog vol
leven. Met gebogen hoofd, dicht langs de muren, loopt Sandrine
voort. Ergens in de verte klinkt luid geschreeuw. Aan het einde van
de Rue Ste. Marguerite staat een opgewonden menigte voor de
Abbaye, de stadsgevangenis. Het sombere, vierhoekige gebouw met
de twee kleine torens wordt beschenen door vele fakkels. Met
regelmatige tussenpozen klinkt er een vreselijke schreeuw.
Het zweet loopt langs Sandrines lichaam. Toch blijven haar voe­
ten zich voortbewegen in de richting van de Abbaye. Als ze zo
dichtbij is dat ze de gezichten van de mensen kan onderscheiden,
ziet ze dat de meesten gewapend zijn. Pieken steken in de lucht.
Fakkels beschijnen de gezichten, die grimmig naar de gevangenis­
poort kijken. Overal liggen leeggedronken en stukgevallen flessen.
Sandrine drukt zich in de schaduw van een huis tegen de muur.
Op hetzelfde moment gaat er een woest gejuich op. Een zijdeurtje
van de gevangenis gaat open en dan is de straat vol van een
bloeddorstig gekrijs. Bijlen worden opgeheven. De menigte stort
zich als één man op de gevangene die door het zijdeurtje naar bui­
ten wordt geduwd. De langgerekte gil van een mens in doodsnood
blijft tussen de gevels van de huizen hangen.
Vol afschuw trekt Sandrine zich terug, langs de zich verdrin­
gende groep mensen heen. Er liggen lichamen op de grond. Een
hele stapel lichamen, half over elkaar en bloedend uit vele wonden.
Van sommige zijn de hoofden afgeslagen.
Sandrine slaat haar hand tegen haar mond en duwt haar vuist in
haar maag. Ze loopt verder, tegen iedereen opbotsend. Ze struikelt
de donkere straat in en geeft over op haar schoenen.
Met de weeïge lucht van bloed in haar neus rent ze de Rue Ste.
Marguerite uit. Ze ziet mensen in haar richting komen en schiet
blindelings een steeg in waar ze geen hand voor ogen kan zien. Ze
blijft lopen tot ze het geluid van stromend water hoort.
Snakkend naar adem blijft Sandrine staan bij de Seine. De licht­
jes aan de overkant dansen over het zwarte water en strijken over
de boten die langs de oever gemeerd liggen. Sandrine strompelt
67