De guillotine (Simone van der Vlugt)

Nicolas kijkt met een ruk naar haar op.
'Wat weet u van honger!' sist hij. 'Ik vraag me af of u ooit één
maaltijd hebt overgeslagen.'
Sandrine drijft verschrikt Florie achteruit.
'Wees maar niet bang, ik doe u niets.' Nicolas kijkt haar
minachtend aan.
'Natuurlijk doe je me niets', zegt Sandrine flink. 'Mijn vader .. .'
'Uw vader', valt Nicolas haar in de rede, 'heeft mijn moeder vermoord.'
Sandrines mond valt open. Ze krijgt een kleur van verontwaardiging.
'Afgelopen winter is ze gestorven. Ziek van de honger, de kou en
de zorgen. Toen ze stierf, was ze niet meer dan een hoopje botten
met een velletje eromheen.'
'Dat spijt me voor je', zegt Sandrine. 'Maar daar kun je mijn
vader toch niet de schuld van geven!'
'0 nee? Wie dan wel?'
Sandrine zoekt naar woorden, maar daar wacht Nicolas niet op.
Hij draait zich om en beent weg. Sandrine spoort Florie aan en
volgt hem stapvoets. Nicolas kijkt niet één keer om.
In gedachten ziet Sandrine de vechtende mensen boven de zakken
meel in de Rue Faubourg St. Antoine. Hoe voelt het als je moeder
doodgaat van de honger? -Terwijl de bossen om je heen vol
zitten met wild?
Aan de rand van het bos rijdt Sandrine Nicolas voorbij. Ze
houdt Florie even in.
'Ik zal het niet vertellen', zegt ze.
Nicolas haalt zijn schouders op. Hij draait haar de rug toe,
maar na een paar passen kijkt hij om. Het lijkt alsof hij iets wil zeggen,
maar hij bedenkt zich. Met grote stappen slaat hij de landweg
in, de konijnen bungelend aan zijn riem.
34