De guillotine (Simone van der Vlugt)

der de hoop ooit nog haar stem te horen, haar gezicht te zien. Was
hij ook maar opgeroepen.
Het wordt langzaam donkerder in de cel. De gangen liggen er
verlaten bij; iedereen zit bijeen in de zitkamer. Nu en dan komt er
een cipier langs die een onderzoekende blik naar binnen werpt. Op
de binnenplaats klinkt een luide, woedende stem in de avondlucht.
Vernet geeft zwakjes en onderdanig antwoord. Dat is ongewoon.
Er moet iets gebeurd zijn. Maar het kan hem niet schelen wat.
Doodmoe strekt Nicolas zich uit op zijn stromatras. Hij ligt op een
hobbel. Nicolas trekt aan zijn deken, maar krijgt de hobbel er niet uit.
Hij komt overeind en slaat de deken weg. Stomverbaasd kijkt hij naar
de zwarte broek die over zijn stromatras ligt uitgespreid. Eronder liggen
een rode muts en een grauw hemd, zoals de bewakers dragen.
Niet-begrijpend kijkt Nicolas op de kleding neer. Hoe komt dat
nou hier?
En dan begint hij over zijn hele lichaam te beven. Allerlei
vermoedens flitsen door zijn hoofd. Hij weet niet precies wat dit te
betekenen heeft, maar hij begrijpt wel dat dit misschien het wonder
is dat hij niet meer verwachtte.
Snel, snel!
Met trillende handen en knikkende knieën kleedt Nicolas zich
uit en trekt het bewakerspak aan.
Vlug, vlug!
Er kan elk moment weer een cipier langskomen. Vóór de avondklok
en het sluiten van de cellen moet hij weg zijn.
Hij trekt de rode muts ver over zijn hoofd, sluipt naar de
deuropening en gluurt om de hoek.
Niemand te zien.
De meeste gevangenen zitten nog in de zitkamer bijeen, want
daar is licht, en een vuur. De bewakers zitten waarschijnlijk te dobbelen
in hun eigen vertrek.
Nicolas glipt zijn cel uit. Zijn voetstappen klinken hol in de
verlaten gang. Vlak langs de muur haast hij zich voort.
Voetstappen.
Aan het einde van de gang komt iemand aanlopen. Nicolas' hart
begint fel te slaan. Het liefst zou hij omkeren, maar hij dwingt
zichzelf rustig door te lopen. Hij herkent de man die hem tegemoet
174