De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Als het aan Marat lag, zouden jullie halfnaakt en krabbend
vanwege de luizen door de straten lopen', valt Maurice zijn vrouw
bij. 'Kun je geen goede patriot zijn en je toch behoorlijk wassen?'
'Ik word ook een sans-culotte!' roept Pierre.
'0 ja? Scheer je je voortaan niet meer?' lacht zijn vader.
'Lach hem niet uit. Hij zal een prima sans-culotte worden. Daar
zorg ik wel voor', zegt Philippe vastbesloten.
'Ja!' valt Pierre zijn broer enthousiast bij.
'Jij kleedt je behoorlijk. Daar zorg ik wel voor', zegt Margot
waarschuwend.
Aan Sandrine gaat het grootste gedeelte van het gesprek voorbij.
Voortdurend spookt die ene naam door haar hoofd.
Marat!
Dat is de man die verantwoordelijk is voor de dood van haar
ouders, Michelle en Julie. Een afzichtelijk mannetje, met kromme
benen en een mager, bleek gezicht. Ze heeft zijn krant, de Volks­
vriend, gelezen en daaruit begrepen dat Marat het volk heeft opge­
hitst om de gevangenen te vermoorden. Omdat de adel een
complot zou hebben gesmeed om te ontsnappen uit de gevange­
nissen en een einde aan de Revolutie te maken.
Wild van woede is het gepeupel van Parijs naar de gevangenissen
opgetrokken. Niet alleen in de Abbaye, maar ook in La Force, de
Salpêtrière, de Conciergerie en ten slotte in Bicêtre zijn in een paar
dagen tijd meer dan 1100 gevangenen vermoord.
'Sandrine?'
Sandrine schrikt op. Maurice kijkt haar vragend aan.
'Loop even mee naar de werkplaats. Ik heb een paar klompen
voor je in de boorbank staan.'
'Klompen?'
'Ja, er zitten gaten in je schoenen. Als het herfst wordt, heb je
meer aan een paar goede klompen.'
Sandrine loopt achter hem aan naar de werkplaats.
'Zo', zegt Maurice en pakt een paar klompen. 'En, hoe is het nu
met je? Raak je al een beetje gewend hier?'
Sandrine haalt haar schouders op.
'Ik begrijp dat het moeilijk voor je is.' Maurice klopt vriendelijk
93