De guillotine (Simone van der Vlugt)

7
Verfomfaaid wordt Sandrine 's morgens vroeg wakker. Haar rug
doet pijn en ze moet zich aan een kist omhoogtrekken om overeind
te komen. Op handen en voeten kruipt ze onder het zeil door naar
de rand van de boot. Het is nog maar net licht. Dichte nevels drij­
ven over de Seine en onttrekken een gedeelte van de Notre Dame
aan het zicht. Verderop ziet ze de torens van de Conciergerie boven
de mistflarden uitkomen.
De gevangenis ...
Sandrine onderdrukt uit alle macht de herinnering aan de vrese­
lijke gebeurtenissen van de afgelopen nacht. Ze huivert in de kille
nevel en klimt stijfjes op de oever. Ze glijdt bijna uit in de modder
en de vuiligheid. Met haar armen kouwelijk om zich heen geslagen
loopt ze een stuk terug, naar de Pont Neuf, die naar het Ile-de-la­
Cité voert. .
Ze weet niet meer waar de familie Lambertin woont, maar het
was aan de andere kant van de Seine.
Sandrine steekt de Pont Neuf over. Op de stenen banken in de
nissen van de brug liggen zwervers te slapen. Hier en daar komen
ze overeind. Sandrine loopt vlug door. Op het lle-de-la-Cité blijft ze
staan bij een man die warme pasteitjes verkoopt. Ze zijn ver­
schrikkelijk duur, maar ze heeft honger. Sandrine haalt wat geld uit
het zakje onder haar rok en krijgt er vier heerlijk geurende pas­
teitjes voor terug. Op een houten bankje langs de waterkant eet ze
ze op.
Langzaam komt het stadsleven op gang. De klokken van de
abdijkerk van Saint-Germain-des-Prés geven het luiden aan elkaar
door. De zwervers op de Pont Neuf maken plaats voor langsrate­
lende huurrijtuigen. Wa svrouwen strijken neer op de zandbanken
langs de Seine. Het geluid van hun waskloppers draagt ver overhet
water. Sandrine loopt terug naar de pasteienverkoper.
'Burger? Ik zoek de schoenmakerij van burger Lambertin', zegt
ze bedeesd. 'Het moet in de Rue des Francs-Bourgeois zijn.'
De man kijkt op.
'Dat is in de Marais, burgeres', zegt hij.
69