De guillotine (Simone van der Vlugt)

tanden in, maar Sandrine bedankt. Pierre kijkt haar nadenkend
aan. 'Wie is zij nou eigenlijk?' vraagt hij.
'Ze is gewoon Sandrine en ze komt een tijdje bij ons wonen',
zegt Margot.
'Wat?' Philippe werpt zijn moeder een verontwaardigde blik toe,
die ze even fel beantwoordt.
'Hoe heet ze dan nog meer?' wil Pierre weten.
'Lambertin. Sandrine Lambertin', zegt Margot.
'Dan is ze m'n zus!' roept Pierre lachend.
'Je nicht. En ze komt uit Tours.'
Philippe schudt ongelovig zijn hoofd.
'Het is belangrijk dat we ons daar allemaal aan houden', zegt
Margot ernstig.
'Nou en of. Als we niet willen dat ze onze hoofden op een piek
ronddragen', zegt Philippe sarcastisch.
Sandrine houdt haar blik op de harde, donkere homp brood
gericht.
'Je kan er de hele dag naar kijken, maar hij verandert niet in een
brioche', zegt Philippe hatelijk.
Hij schuift zijn stoel naar achteren en loopt de kamer uit. De
deur gooit hij met een klap achter zich dicht.
Sandrine breekt kleine stukjes van het brood af. Met haar vingers
duwt ze ze in haar mond en ze kauwt lang maar onopvallend.
De anderen hebben hun deel zo op. Mauriee verdwijnt naar de
sehoenmakerswerkplaats. Margot loopt naar de keuken. Even later
ziet Sandrine haar houtjes hakken op de binnenplaats.
Het is opeens erg rustig in de kamer. Sandrine kijkt om zich
heen en ontmoet Pierres onderzoekende blik.
'Jij bent niet echt mijn nicht, hè?', zegt hij. Sandrine aarzelt.
'Maar dat geeft niet, hoor', zegt Pierre. 'Heb je zelf geen huis?'
'Nee.'
'Ook geen vader en moeder?'
'Nee.'
'0 ... en een broertje?'
'Ik had een zus.'
'Ik ook', zegt Pierre.
Het dringt nauwelijks tot Sandrine door wat hij zegt. Een
83