De guillotine (Simone van der Vlugt)

haal af. Ik ken Margot beter dan mijn eigen moeder, denkt ze.
Margot kijkt op van de ui die ze schilt, maar Sandrine ontwijkt
haar blik. Ze speelt met de armband van haar moeder en voelt zich
een verschrikkelijke verraadster.
Op een dag staat Nicolas onverwacht weer voor Sandrines neus.
Hij is met Philippe mee naar huis gekomen nadat ze een bijeenkomst
van de Jacobijnen hebben bijgewoond.
'Je ziet er slecht uit, jongen', zegt Margot met een kritische blik
op Nicolas. 'Hebben je oom en jij nog wel te eten?'
Nicolas haalt zijn schouders op.
'Niet dus', constateert Margot.
'Ik ben het gewend', zegt Nicolas.
'0 ja? Nou, vanavond eet je maar met ons mee.'
'Nee, jullie hebben alles zelf hard genoeg nodig.'
'Wij hebben tot nu toe iedere dag nog wel iets te eten gehad', zegt
Philippe. 'Er is nog wel eten. Het kost alleen ontzettend veel geld.'
'Ik wist niet dat schoenen en klompen maken zoveel opleverde',
grijnst Nicolas.
Zijn ogen ontmoeten die van Sandrine, die Pierre een verhaal zit
te vertellen. Door Nicolas' plotselinge zwijgen weet Sandrine dat
hij begrijpt hoe de Lambertins aan geld komen.
Dat zal hij wel weer afkeuren, geld van aristo's aannemen, denkt
Sandrine.
Ze weigert Nicolas aan te kijken en gaat rustig verder met haar
verhaal aan Pierre.
'Sandrine, wat doe jij morgen? Naar de stadspoort of naar de
bakker?' vraagt Margot als ze aan tafel zitten.
'Ik ga wel naar de stadspoort', zegt Sandrine.
'Dat lijkt mij ook het beste. Jij krijgt veel meer van die boeren
los dan een oude vrouw als ik,' knikt Margot.
'Maman, jij bent niet oud!', zegt Pierre verontwaardigd. 'Je hebt
nog tanden in je mond! Oma Brillot niet. Geen één!'
Iedereen lacht.
Sandrine kijkt het kringetje rond. Ze glimlacht, maar echt voluit
lachen doet ze niet. Misschien kan ze dat wel nooit meer. Ze kijkt
stiekem naar Nicolas. Hij heeft hetzelfde flauwe glimlachje om zijn
112