De guillotine (Simone van der Vlugt)

de richting van de steeg, waar de klompen van zijn moeder nog
naklinken. Hij maakt een beweging alsof hij zijn moeder achterna
wil lopen, maar Sandrine pakt zijn arm vast.
'Ga lekker bikkelen', zegt ze. 'Ik help je moeder wel.'
Ze haast zich achter Margot aan. Margot vertoont geen enkele
blijk van verbazing of dankbaarheid als Sandrine een van de handvaten
van de mand overneemt.
Samen lopen ze naar de Seine en Margot gaat meteen aan het
werk. Sandrine kijkt toe. Het geroep en gelach van de vrouwen,
vermengd met het geluid van hun waskloppers, voert ver over het
water. Sommigen zitten in lage bootjes, anderen knielen neer op de
zandbanken in de Seine.
'Ik heb niet zo'n ding', zegt Sandrine.
'Een wasklopper? Ik heb er twee meegenomen.' Margot graait
in de mand en haalt een klopper tussen het wasgoed vandaan.
Sandrine gaat op haar knieën in het zand zitten en kijkt hoe
Margot te werk gaat. Dan pakt ze de wasklopper en slaat met alle
kracht die ze in zich heeft op de lakens. Ook al is het nog zo zwaar,
ze houdt niet op met kloppen tot de mand leeg is. En dat duurt
lang.
Met een stijve rug richt Sandrine zich uiteindelijk op. Haar jurk
is kletsnat en plakt aan haar lichaam.
'Zo!', zegt Margot met een zucht. Ze loopt wat heen en weer
langs het water, haar handen stevig in haar rug gedrukt. Ze raakt
in gesprek met een paar andere vrouwen, die ook klaar zijn met
hun werk. Ze kijken nieuwsgierig naar Sandrine. Sandrine hoort
haar naam vallen, en de woorden 'nicht' en 'Tours'. De vrouwen
knikken haar toe en glimlachen.
Sandrine glimlacht terug, maar blijft op afstand. Ze veegt een
piek haar uit haar gezicht en duwt hem terug onder haar mutsje.
Ze voelt zich vies en slordig.
Als maman me zo zag, schiet het door haar heen.
Ze staart over de Seine. De geluiden om haar heen vervagen.
Aan de overkant rijdt een kar, maar ze ziet een koets. Ze ziet haar
moeder en Michelle, met wijduitstaande rokken en gepoederde
pruiken op.
Michelle ...
87