De guillotine (Simone van der Vlugt)

hoofd van de jongeman door het gat in de installatie te krijgen.
'Nee, meneer de beul! Wacht even! Ik wiL .'
Klak!
Het scheve mes suist naar beneden. Het hoofd van de jongeman
valt in de mand vóór het hakblok. Het bloed spat in het rond en de
menigte juicht uitzinnig. En de executies gaan maar door. Helemaal
vooraan zit een groep vieze wijven te breien. Bij ieder hoofd dat
valt, springen ze op en schreeuwen om een pluk haar.
Ingeklemd tussen de mensen kijkt Sandrine vol ongeloof toe.
Iedere keer als het mes naar beneden valt, slaat ze snel haar ogen
neer. Eén keer kijkt ze te vroeg op en is ze er getuige van hoe de
beul het hoofd aan de juichende menigte toont.
Sandrine kijkt om zich heen, naar de mannen en vrouwen die
om haar heen staan. Oude mensen, jonge mensen, kleine kinde­
ren ... Hoe kunnen ze zo juichen? Hoe kunnen ze dit aanzien? Het
is toch duidelijk dat de mensen die daar onthoofd worden geen
misdadigers zijn. Aan hun kleding te zien zijn het allemaal aristo­
craten. De één moet het schavot op gesleept worden, de ander
klimt zelf naar boven. Een enkeling schreeuwt: 'Leve de koning!' of
zingt en praat door tot het mes naar beneden suist, maar de mees­
ten zijn zo dapper niet. Er wordt gesmeekt en geschreeuwd en om
uitstel gevraagd.
Wat zou ik doen? spookt het door Sandrines hoofd.
Met een schok herkent ze 4e vrienden van haar ouders: de graaf
en de gravin de Charolais. Ze hebben twee jonge kinderen, die ook
in de rij staan. Om de kinderen de aanblik van het onthoofden van
hun ouders te besparen, mogen ze eerst.
Sandrine kijkt niet. De kinderen huilen en roepen om hun
ouders. Klak! Klak!
Het is snel gebeurd. Zou zo'n dood pijnloos zijn? Klak!
Daar gaat de gravin. Ze wordt meteen gevolgd door haar
echtgenoot.
Klak!
Sandrine voelt zich misselijk worden. Snel buigt ze haar hoofd
en staart naar de grond. Een hele tijd blijft ze zo staan, tot ze zich­
zelf weer onder controle heeft.
Voorzichtig kijkt ze op. Is het afgelopen? Kan ze weg? Nee, het
97