De guillotine (Simone van der Vlugt)

12
Omgeven door honderden soldaten te paard wordt koning Louis
XVI op een natte, sombere dag in december 1792 uit de Temple
gehaald. Hij wordt in een rijtuig naar de Tuilerieën, zijn eigen
paleis, gereden om daar berecht te worden. Ondanks de neerval­
lende regen staat half Parijs opeengepakt in de straten.
Sandrine zit thuis voor het raam en kijkt naar de plassen op de
binnenplaats. Ze weigert naar de vernederende tocht van de koning
te gaan kijken. Haar vader was vurig koningsgezind. 'De koning
regeert door Gods wil. Wij zijn hem al onze trouw verschuldigd',
zei hij altijd. Ze herinnert zich dat haar vader niet naar het buiten­
land wilde vluchten, alleen omdat de koning in Frankrijk bleef.
Maurice blijft in zijn werkplaats. Margot en Pietre gaan wel
naar de koning kijken. Wa ar Philippe uithangt weet niemand.
'Niemand juichte de koning toe', zegt Pierre als ze thuiskomen.
Als een hondje schudt hij zijn natte haren, zodat de druppels in het
rond vliegen. Ze riepen alleen maar: 'Leve de Republiek' en 'Leve
de Jacobijnen'.
'Niemand durfde te juichen', zegt Margat grimmig. 'Ik denk dat
er nog genoeg mensen op de hand van de koning zijn, maar zolang
niemand weet hoe dit gaat aflopen ... '
'Hebben jullie de koning gezien?' vraagt Sandrine.
'Een glimp van hem. Hij zat verscholen in zijn rijtuig en bleef
zoveel mogelijk bij het raampje vandaan.'
'Ik heb hem gezien!', zegt Pierre opgewonden. 'Ik ben in een lan­
taarnpaal geklommen.'
Sandrines gedachten gaan naar koning Louis, die nu terechtstaat
en zich moet verantwoorden voor mensen die hem haten. Een koning
terechtstellen lijkt zo ongelofelijk, maar dat leek de aanval op aristo­
craten ook. De lichamen die overal op het platteland aan de bomen
bungelden ... En die gruwelijke moordpartijen in de gevangenissen ...
Sandrine huivert. Ze heeft weinig hoop voor de koning.
Het duurt nog weken voor de Conventie met een uitspraak komt.
Intussen breken er voortdurend hongeroproeren uit. Het is januari,
116