De guillotine (Simone van der Vlugt)

is afgebladderd, de ruiten zijn smerig. Er spreekt een trieste verla­
tenheid uit die Sandrine hevig aangrijpt. In gedachten ziet ze zich­
zelf met haar ouders en Michelle in een rijtuig de binnenplaats
oprijden. Ze kijkt naar de vensters die uitzien op de binnenplaats.
Ze kan zich moeiteloos de vertrekken erachter voor de geest halen.
Langzaam draait Sandrine de toegangspoort de rug toe. Het meisje
dat daar woonde, is een vreemde geworden. Ze herkent haar niet
meer.
'Vertel eens iets over je ouders en je zuster', zegt Philippe terwijl
ze teruglopen.
Sandrine kijkt hem verrast aan.
'Hoe was je zus? Leek ze op je?' vraagt Philippe.
'Michelle was drie jaar ouder dan ik. Als je klein bent, is dat
veel', zegt Sandrine. 'Maar toch speelden we vaak met elkaar. We
moesten wel; we hadden verder niemand.'
'Zagen jullie nooit andere kinderen?'
'In Parijs wel. Er waren dansavondjes, of we gingen naar het
Bois de Boulogne. Met Julie, natuurlijk. Maar in Poissy hadden we
alleen elkaar. We mochten niet spelen met de kinderen uit het dorp.'
'Vond je dat niet vervelend?'
'Ik wist niet beter. Maar achteraf...'
'Ja?'
'Achteraf vind ik het wel jammer.'
Ze zou Nicolas veel beter hebben leren kennen. Maar dat zegt
ze natuurlijk niet hardop.
Op hun gemak lopen Sandrine en Philippe door de Rue de Bour­
gogne, in de richting van de Seine. Het is een prachtige herfstdag.
De zon schijnt; er zijn veel wandelaars. Ook langs de Seine is het
druk.
Sandrine en Philippe lopen naar de brug die uitkomt op de Place
de la Révolution. Het ge roffel van de trommels en het rumoer van
de toeschouwers is hier al te horen. Hoewel je dat geluid de hele
dag hoort, en je overal in de stad de karren met kaalgeschoren
gevangenen tegenkomt, kan Sandrine er maar niet aan wennen. Ze
weet dat ze niet de enige is. Ze hoort de mensen mompelen in de
rijen voor de bakker, ze ziet steeds meer Parijzenaars met afgewend
hoofd langs de Place de la Révolution lopen. De routes die de
137