De guillotine (Simone van der Vlugt)

16
De middag gaat tergend langzaam voorbij. Het is koud in de kerk.
Buiten slaat de regen met vlagen tegen de ramen. Om vijf uur haast
Sandrine zich naar buiten. Het regent nog steeds, maar niet meer
zo hard. Sandrine trekt de kap over haar hoofd en begint te lopen.
Zorgvuldig de stromen modderwater ontwijkend loopt ze dezelfde
route als altijd, naar huis. Ze slaat de Rue Paubourg St. Antoine in,
maar loopt door waar ze anders afgeslagen zou zijn. Ze houdt de
kap ver over haar hoofd, ook als het niet meer regent.
Pas als ze het café La Bastille nadert, kijkt ze op. Aan de over­
kant van de straat blijft ze wachten tot Nicolas haar komt halen.
Het duurt lang. De mensen kijken naar haar en dus loopt ze wat
heen en weer. Na enige tijd ziet ze Philippe uit de steeg naast het
café komen. Hij beent weg zonder op of om te kijken.
Waar blijft Nicolas nou? Ongeduldig houdt Sandrine haar ogen
gericht op de steeg. Ja, daar is hij !
Nicolas laat zich heel even zien in de steeg en wenkt haar.
Sandrine steekt haastig de modderige straat over en loopt door
de steeg naar de achterkant van het café.
Zoals Philippe beloofd had, staat daar een boerenkar klaar. Een
linnen huif beschermt de lading, die uit groenteafval bestaat, tegen
regen en wind. Nicolas staat tegen de wagen geleund. Hij heeft een
boerenkiel aan en een rode muts op zijn hoofd. Zijn gezicht is
bleek en gespannen.
knikt.
'Ben je er klaar voor?', zegt hij met vreemde stem. Sandrine
'Heeft Philippe een pas voor je meegenomen?' vraagt ze.
'Ja, kijk maar. Ziet er goed uit, hè?' Nicolas haalt het document
tevoorschijn.
'Ja. Nou, dan kunnen we gaan, hè?', zegt Sandrine.
Nicolas knikt. 'Heb je een warme mantel aan? Goed zo. Ga op
de bodem van de wagen liggen, onder dat afval. Bij de poort zullen
ze de huif er wel afhalen om de lading te doorzoeken, maar ik denk
niet dat ze al die troep eraf gaan scheppen. Maak je zo klein moge­
lijk en beweeg je pas als ik zeg dat het veilig is. Goed?'
148