De guillotine (Simone van der Vlugt)

karren afleggen, worden steeds veranderd omdat de bewoners van
de straten zenuwachtig worden van die dodenritten.
Aan de andere kant van de Seine neemt Philippe Sandrine bij de
arm en voert haar mee naar een parkje aan de Cours la Reine.
Wa ndelaars strijken er neer op banken onder de kastanjebomen,
met de kans de plotseling neervallende kastanjes op hun hoofd te
krijgen. De grond is bezaaid met opengebarsten bolsters. Het zou
een prettig plekje zijn om even te zitten, als ze niet recht op de
Place de la Révolution hadden uitgekeken.
'Ik loop liever door naar de Champs-Elysées', zegt Sandrine.
'Ja .. .', Philippe kijkt naar de samengedromde massa op het plein.
Het schavot met de guillotine steekt boven de hoofden van de men-
sen uit. Er valt net een hoofd en er gaat een woest gejuich op.
'Soms vraag ik me af waar we in godsnaam mee bezig zijn, mom­
pelt Philippe.
'Wat?' Sandrine denkt dat ze het niet goed heeft verstaan.
'Vroeger dacht ik dat mijn zusje was blijven leven als die Revo­
lutie maar eerder was gekomen', zegt Philippe. 'We hadden het niet
zo slecht thuis, maar voor een ziekelijk kind als Louison was er
gewoon niet genoeg. Niet genoeg melk, niet genoeg verse groente,
niet genoeg geld voor medicijnen. En toen die ene winter, die ver­
vloekt lange, koude winter. .. ' Hij schudt zijn hoofd. 'Toen ze stierf,
was ik razend. De Revolutie was net begonnen, alles zou verande­
ren! Daar geloofde ik heilig in. Voortaan zou er gezorgd worden
voor kinderen als Leuison. Maar dat is niet zo. Er is niets veran­
derd. Wa t doen ze toch allemaal in de Conventie? Waar práten ze
allemaal over terwijl er nog steeds mensen op straat sterven van de
honger? Zie je dat restaurant daar?'
Hij knikt in de richting van de zanderige wandelpaden van de
Champs-Elysées.
Tussen de bomen schemert een gebouw.
'Dat is Restaurant de la Guillotine', zegt Philippe. 'Daar gaan
onze grote leiders iedere avond eten. Biefstuk à la guillotine,
bijvoorbeeld. Ik heb gehoord dat op de spijskaart niet alleen staat
wat je er kunt eten, maar ook wie er die dag is onthoofd.'
Er valt een stilte die alleen verbroken wordt door het lawaai van
de mensen op de Place de la Révolution.
138