De guillotine (Simone van der Vlugt)

om. De stenen in de ringen fonkelen. Sandrine bekijkt ze in het
licht bij het dakvenstertje. Ze draait de armband om en om aan
haar pols. Ze kan hem moeiteloos aan de pols van haar moeder
zien hangen. Snel keert ze zich om en trekt de rok met het witte lijf­
je aan. De sieraden steken vreemd af bij de eenvoudige bruine stof
en de witte kokarde, die er al op zit. Sandrine doet de sieraden af
en legt ze terug in het kistje. Met enige moeite knoopt ze het lijfje
dicht en zet het witte mutsje op dat er ligt.
Ze loopt de kamer uit en doet de deur achter zich dicht. Lang­
zaam gaat ze de trap af. De rok is een stuk korter dan ze gewend is
en laat haar enkels vrij. Als maman dat had gezien ...
Sandrine loopt de laatste treden af en stapt de achterkamer in.
De etenslucht van de . avond ervoor komt haar tegemoet. Ze blijft
aarzelend staan en kijkt de zitkamer in. Philippe zit met verwarde
haren en een slaperig gezicht op de bank bij de haard. Hij kijkt
naar Sandrine, maat zegt niets.
Maurice heeft zijn slaapmuts nog op. Hij is slechts gekleed in
een lange broek en een hemd en krabt geeuwend aan zijn achter­
werk. Zonder een woord te zeggen ploft hij op een stoel.
'Goed geslapen?' vraagt hij aan Sandrine. Sandrine geeft geen
antwoord.
'Wat dacht je nou, pa?' klinkt Philippes schorre ochtendstem.
'Dat ze ook maar één oog dicht heeft gedaan?'
'Uiteindelijk wel', zegt Sandrine.
Pietre komt naar binnen.
'Bonjour, Sandrinel', zegt hij met een stralende glimlach. 'Is
maman er nog niet? Ik heb honger!'
'Ze is brood gaan halen.' Maurice kijkt naar buiten. 'Ik vraag
me af waar ze blijft. Ze is al uren weg.'
Maurice en Philippe zijn allang bezig in de werkplaats als Mar­
got eindelijk thuiskomt.
'Uren in de rij gestaan', zegt ze tussen haar samengeknepen lip-
pen door. 'Uren! En dit is alles wat ik nog kon krijgen.'
Ze legt een hompje brood op tafel.
'Ik heb honger', zegt Pierre. 'Mag ik een stuk?'
'Neem dit maar.'
Margot snijdt een paar plakken ui af. Pierre zet er meteen zijn
82