De guillotine (Simone van der Vlugt)

gebruikt. Een muffe, ongezonde geur heeft zich tussen de muren
genesteld. De gangen, eens vrolijk en licht, zijn schemerig door de
verduisterde vensters.
'Hier naar binnen.'
De cipier gooit een deur open en laat Sandrine eerst naar binnen
gaan. Nicolas volgt en de cipier sluit de deur af. Roerloos staat
Sandrine in het tamelijk grote en lichte vertrek; een van de staatsiezalen
van het paleis vóór de Revolutie. Tientallen ogen staren haar
nieuwsgierig en meelevend aan. Een groep vrouwen zit aan een
lange tafel te lezen of te borduren. De hoeken van het vertrek en de
plaatsen bij de vensters worden in beslag genomen door mannen.
'Vooruit, doorlopen.'
De cipier drijft Sandrine en Nicolas voor zich uit door de zaal, naar
een lange gang waarop vele deuren uitkomen. Ze staan allemaal open.
'Hier is nog een plekkie voor jou!', zegt de cipier.
Hij bevrijdt Nicolas van zijn boeien en geeft hem een duwtje in
de richting van een lege cel. Sandrine gebaart hij dóór te lopen, de
hoek om naar een andere gang. Ze blijven staan voor een kleine
cel. Er ligt iemand op een stromatras met de rug naar hen toe.
De cipier maakt Sandrines handen los en wijst haar het stromatras
bij de andere muur.
'Die is voor jou.'
Hij draait zich om en beent weg, rammelend met zijn sleutelbos.
Doodstil blijft Sandrine in de deuropening staan. Iedere spier in
haar lichaam verzet zich ertegen dat ze die vochtige, smerige cel in
moet. Het hoeft ook niet. Blijkbaar kunnen ze hier vrij rondlopen.
Mannen en vrouwen worden zo te zien ook niet gescheiden. Dat
betekent dat ze Nicolas kan blijven zien. Die gedachte lucht haar
een beetje op. Het maakt dat ze haar verstijfde spieren weer onder
controle krijgt en langzaam de cel in kan lopen. Behalve de twee
stromatrassen op de grond staan er nog een tafel, twee stoelen en
een po. Daarmee is de cel vol.
De vrouw op het stromatras draait zich om. Een weinig
geruststellend gezicht kijkt Sandrine aan. Secondelang staren ze
elkaar aan. Dan draait de vrouw Sandrine de rug weer toe. Sandrine
vlucht de cel uit. Ze loopt haastig door de gang. Halverwege komt
Nicolas haar tegemoet en zwijgend omhelzen ze elkaar.
153