De guillotine (Simone van der Vlugt)

18
De nachten zijn het ergst. Met niets dan duisternis om haar heen
ligt Sandrine wakker. Ze luistert naar de ademhaling van Cécile,
naar de holle voetstappen van de cipiers die de ronde doen door de
gangen, naar een jammerende kreet die opeens ergens opstijgt, en
dan moet ze moeite doen om het zelf niet uit te schreeuwen.
Overdag grijpt ze, net als de andere gevangenen, iedere bezigheid
aan om de gedachte aan de guillotine te verdrijven. Ze schrijven
gedichtjes, voeren toneelstukjes op, maken muziek en roddelen
alsof ze in hun eigen huiskamer zitten. Nieuwkomers worden gretig
ondervraagd. Door hen, en door de straatventers voor het
Luxembourg, vernemen ze het nieuws van de executie van konin.
gin Marie-Antoinette. Haar dood doet een golf van beroering door
de gevangenis gaan. Maar tegen zessen, als de kar de binnenplaats
oprijdt, maakt iedereen zich alleen nog maar zorgen om zijn eigen
hachje. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe banger Sandrine wordt dat
ze op een dag haar naam hoort afroepen. Iedere dag, als ze zich
moeten verzamelen op de binnenplaats, houden Nicolas en zij stevig
elkaars hand vast, tot Vernet zijn lijst laat zakken.
Sandrine sluit vriendschap met Valérie Malesherbes. Het is een
meisje van haar leeftijd dat samen met haar ouders en zuster is binnengebracht
op verdenking van samenzwering met de vijand -
welke vijand is niet duidelijk.
Om de verveling te verdrijven leent Sandrine garen en een naald
van Valérie en daarmee borduurt ze de ingewikkeldste patronen op
haar rok.
'Wat mooi!', zegt Valérie vol bewondering. 'Waar heb je dat
geleerd?' Sandrine houdt verschrikt op met borduren.
'0, van mijn moeder', zegt ze na een korte stilte. 'Ze was naaister.'
Oktober gaat voorbij met veel regen en november begint koud.
Bovendien wordt het steeds sneller donker. Het grote vertrek dat
gebruikt wordt als zitkamer, wordt maar voor een deel verlicht
door de kroonluchter en de olielampjes die in de nissen bij de ven-
162