De guillotine (Simone van der Vlugt)

mond als zij. Op dat moment draait hij zijn hoofd om en kijkt
Sandrine recht aan. Een paar seconden maar, terwijl iedereen nog
lacht. Maar het is genoeg.
Na het eten staat Sandrine in de keuken en spoelt de borden en
schalen om. Margot ruimt binnen op. Nicolas slentert de keuken
in. 'Sta je iedere ochtend zo vroeg op?' vraagt hij, alsof hij zomaar
een praatje wil beginnen.
'Meestal wel.'
'En dan loop je in het donker helemaal naar de stadspoort?'
'Ja, als het licht wordt en de boeren met kool en zo de stad inko­
men, ben ik er als eerste bij.'
Nicolas knikt.
'Ik heb nog eens nagedacht', zegt hij, 'en ik wil toch graag een
brief naar mijn zusje schrijven. Wil je me daar nog mee helpen?'
'Natuurlijk', zegt Sandrine.
In heel Parijs staan gaarkeukens klaar met warme maaltijden voor
de armen - maar er komen steeds meer hongerige monden bij. Bij
de stadspoorten, maar ook bij de grenzen naar het buitenland,
worden voortdurend aristocraten opgepakt en naar de guillotine
gevoerd om 'geschoren' te worden.
Klak!
Daar valt het hoofd van een oudere gedistingeerde man, schul­
dig bevonden omdat hij zestig jaar geleden als markies is geboren.
Gravin de Noailles wordt op een open gevangenenkar naar de
guillotine gereden en de straten zijn gevuld met schreeuwende men­
sen. Ha, daar gaat die verfijnde dame! Vroeger reed ze rond in een
dure koets, te verwaand om het lagere volk een blik waardig te
keuren. Nu wordt ze op een heel ander rijtuig vervoerd.
Klak!
De gravin is dood. Ze wordt gevolgd door een adellijke jonge­
man, die 'Leve de koning! Leve de koning!' blijft roepen tot het
mes neersuist.
De Jacobijnen discussiëren intussen heftig met de Girondijnen
over wat er met koning Louis XVI, nu gewoon Burger Capet, moet
gebeuren. Iedere avond brengt Philippe tijdens de maaltijd uitge­
breid verslag uit over wat er gezegd is.
113