De guillotine (Simone van der Vlugt)

De dokter zet zijn zwarte tas neer en onderzoekt Pierre. Margot
prevelt half verstaanbare gebeden.
'Hoge koorts'. constateert de dokter. 'Heeft u zijn urine'
opgevangen?'
Margot knikt.
De dokter giet de urine in een glazen flesje en houdt dat tegen
het licht van de lamp.
'De' kleur is normaal', zegt hij ten slotte. 'Dat is een goed teken,
maar die koorts moet omlaag. Hij heeft waarschijnlijk kou op zijn
longen en hij is verzwakt. Groente en melk heeft hij nodig.'
Niemand zegt iets.
De dokter haalt een pot met zwarte bloedzuigers uit zijn tas.
Pierre begint te schreeuwen en schopt naar de dokter zodra die in
zijn buurt komt. Maurice en Philippe moeten de jongen samen in
bedwang houden zodat de dokter de bloedzuigers op Pierres
lichaam kan plaatsen. Pierre gilt het uit. Hij kronkelt wild op zijn
bed. De bloedzuigers hechten zich vast aan zijn huid en zuigen zich
vol met de kwade sappen uit Pierres bloed.
'Nee, maman! Nee, maman! Haal ze eraf! Sandrine!' huilt Pierre.
Sandrine heeft niet eens in de gaten dat ze meehuilt. Ze gaat
dicht naast Margot staan.
Eindelijk stopt de dokter de bloedzuigers terug in de pot. Pierre
ligt uitgeput van het huilen op zijn bed. De dokter geeft nog een
koortsdrankje en dan laat Maurice hem uit.
'Gaan jullie maar slapen. Morgen is het weer vroeg dag', zegt
Margat schor. 'Ik blijf bij Pierre.'
'Maar jij moet brood halen', zegt Maurice bezorgd.
'Dat doe ik wel', zegt Sandrine vlug.
Margot kijkt haar dankbaar aan. Sandrine legt haar hand op de
schouder van de oudere vrouw.
'Roep me alsjeblieft als er iets verandert, of als je me nodig
hebt', zegt ze.
Margat knikt en richt al haar aandacht weer op Pierre.
Sandrine loopt naar zolder en kruipt in bed. Haar voeten zijn
ijskoud. Bibberend rolt ze zich op onder de dekens. Toch valt ze
meteen in slaap, maar niet voor lang. Het is nog donker als een
hand op haar arm haar wakker maakt.
120