De guillotine (Simone van der Vlugt)

Pas als ze haar stem weer vertrouwt, zegt Sandrine: 'Wat moet je
ons gehaat hebben.'
'Ik haatte je vader', zegt Nicolas. 'En ik had er alle reden voor!
Hij liet ons gewoon creperen!'
'Dat weet ik nu wel', zegt Sandrine. 'Mijn vader heeft fouten
gemaakt, grote fouten. Maar jij kende hem niet zoals ik hem
kende. Hij was ook hartelijk, grappig en, en ... bezorgd!'
'Om jullie misschien.'
'Ja, om ons. En om zijn personeel. Ze hielden allemaal van hem!'
'Allemaal? Ook die knecht die in weer en wind achter op jullie
koets moest staan? En de dienstmeiden, die weer zonder werk en
eten zaten zodra jullie teruggingen naar Parijs?'
'Jij had misschien een hekel aan mijn ouders, maar het waren
wel mijn vader en moeder en ik hield van ze. Ik mis ze', zegt Sandrine
met bevende stem. 'Ik gooi jou toch ook niet steeds voor je
voeten wat je vader mij probeerde aan te doen.'
Die pijl treft doel. Nicolas verbleekt.
'Dat was niet mijn vader die dat deed. In ieder geval niet de
vader die ik kende! Hij was zo verbitterd, zo kwaad! Ik denk dat
het hem opeens te veel werd. Het waren de omstandigheden .. .'
'Onzin!' onderbreekt Sandrine hem. 'Het was je vader! Net zoals
het mijn vader was die jullie slecht behandelde! Dat zit me dwars,
maar het heeft me wel geleerd dat je iemand nooit helemaal kent.'
Er valt een lange stilte. Achter hen komt een kar aanbolderen,
afkomstig van de Place de la Révolution, op weg naar het kerkhof.
Sandrine en Nicolas stappen opzij in de modder langs de oever en
wenden hun hoofd af van de gruwelijke lading die de kar vervoert.
'Ik ben bang', fluistert Sandrine. 'Ik wou dat ik terug kon naar
Poissy. '
'En dan?' zegt Nicolas. 'Je kunt moeilijk weer op het kasteel
gaan wonen.'
'Dat hoeft ook niet. Ik zou volmaakt tevreden zijn met een klein
huis en een stukje grond om van te leven. De belastingen zijn afgeschaft
en het land en de bossen zijn weer van iedereen. Dát heeft de
Revolutie in ieder geval bereikt.'
Nicolas glimlacht. 'En dan ga jij ploegen en zaaien?'
'Ja, waarom niet? Ik doe hier toch ook de was in de Seine?'
128