De guillotine (Simone van der Vlugt)

17
Het grootste deel van de nacht ligt Sandrine wakker. Het dunne,
smerige stromatras bezorgt haar luizen en pijn in haar rug. Hoe
heeft ze ooit haar bed bij de Lambertins hard en ongerieflijk kunnen
vinden?
In die stille donkere uren overvalt haar de paniek die ze vlak na
haar arrestatie heeft weten te onderdrukken. Ze zit gevangen. Ze
zal worden voorgeleid aan het Tribunaal. Ze zal oog in oog staan
met de Officier van Justitie, Fouquier-Tinville. Ze zal het doodvonnis
over zich horen uitspreken.
Met een ingehouden kreet vliegt ze overeind en staart in het
donker. Ze is nat van het zweet. Ze wacht tot haar hart weer tot
bedaren komt voor ze gaat liggen. Is Nicolas ook wakker? Dat zal
haast wel.
Sandrine sluit haar ogen en probeert het beeld van de guillotine
te verdrijven. Uiteindelijk valt ze toch in slaap en als ze haar ogen
weer opent, is het wat lichter.
Heel even weet Sandrine niet waar ze is, maar dan herkent ze
haar cel. Liggend op haar rug vecht ze tegen de golf van wanhoop
die haar overvalt. De vrouw op het andere stromatras snurkt.
Sandrine blijft doodstil liggen tot ze voetstappen en luide stemmen
in de gang hoort. Het zijn de gevangenenbewaarders die de deuren
komen openen.
'Opstaan!' schreeuwen ze naar binnen.
Sandrine staat op. Ze strijkt de kreukels uit haar rok en haalt
haar vingers door haar haren. Alsof ze zo de straat op kan lopen,
zet ze haar mutsje op. Achter haar komt haar celgenote overeind.
Ze ziet er niet meer zo passief en afgetobd uit. Nu pas ziet Sandrine
dat ze lang niet zo oud is als ze had gedacht. Tegen de dertig misschien.
De vrouw knikt haar toe.
'Goedemorgen', zegt Sandrine.
De vrouw lacht, maar het klinkt niet vrolijk.
'Ja', zegt ze. 'Goedemorgen. Ik ben Cécile Pontier.'
'Sandrine ... Bonnet.'
Cécile hoort de korte aarzeling.
155