De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Brutale vlerk', mompelt de baron terwijl ze hem voorbijrijden.
Sandrine kijkt over haar schouder. Nicolas kijkt hen onbeweeglijk
na.
'Waarom mogen onze pachters eigenlijk niet wat wild schieten?'
informeert Sandrine.
'Omdat het niet van hen is. Ze zouden de wildstand maar
verstoren. '
En uw jachtplezier, denkt Sandrine. Ze voelt zich opeens moe.
'Zullen we maar teruggaan?' stelt ze voor.
Op een warme ochtend, eind juli, zit Sandrine in de grote salon. Ze
speelt wat op het klavecimbel, meer uit verveling dan omdat ze er echt
zin in heeft. Haar vader leest de krant; haar moeder zit over haar borduurraam
gebogen. Door de openslaande deuren komt koelte naar
binnen, en het gekwinkeleer van de vogels in de tuin. De rust wordt
verstoord door een aanzwellend geroffel van paardenhoeven.
De barones kijkt op van haar borduurraam. Ze kijkt haar
echtgenoot veelbetekenend aan. De baron laat zijn krant zakken.
'Dat zal André zijn', zegt hij.
Sandrine houdt op met spelen.
'André?', zegt ze. 'Waar was hij dan naartoe?'
'Je vader heeft hem naar Parijs gestuurd', zegt haar moeder.
'Naar Parijs? Waarom?'
Haar ouders geven haar geen antwoord.
Sandrine spitst haar oren. In de hal wordt iemand ontvangen.
Even later hoort ze voetstappen, en dan zwaait de deur van de
salon open. André komt binnen en maakt een buiging.
'Het is waar; er is een revolutie uitgebroken, monsieur Ie baron.
De koning heeft de burgerwacht erkend. Hij kan nu niets meer
besluiten zonder eerst de Nationale Garde te raadplegen', zegt hij.
Baron De Billancourt fronst zijn wenkbrauwen. 'Dat is onmogelijk.
De koning heeft altijd het laatste woord.'
'Het laatste woord, ja, maar hij kan niet langer aan de wil van
het volk voorbijgaan. Hij moet bijzonder voorzichtig zijn, want
Parijs is woedend. Foulon en zijn schoonzoon zijn tijdens een
opstand gedood en er gaan geruchten dat het volk een aanval
beraamt op het paleis in Versailles.'
44