De guillotine (Simone van der Vlugt)

'Hoe kon u dat nou doen', zegt Sandrine zacht.
Ze kijkt naar haar moeder, die er nadenkend uitziet.
'Ja', valt de barones haar dochter bij. 'Dat was niet erg verstandig,
Sébastien. Nu zitten we morgen zonder koetsier.'
De volgende morgen vroeg staat de karos, de reiskoets, klaar op de
binnenplaats van het deftige herenhuis in de Rue de Varenne. Vier
paarden zijn ervoor gespannen, die onrustig briesen en met hun
hoeven over de grond schrapen. André, de nieuwe koetsier, bindt
de pagage bijeen op het dak.
Sandrine kijkt toe. Dit is Bernards werk. Hij zou hier fluitend
met de koffers in de weer moeten zijn.
Eduard, de knecht, staat al achter op de treeplank van de karos.
Daar kan hij op de koffers letten en met zijn zweep dieven en bedelaars
uit de buurt houden. Hij is een opgewekte jongeman, maar
vandaa.g staat zijn gezicht nors. Hij begroet de familie eerbiedig,
maar Sandrine ziet dat zijn mond vertrokken is tot een smalle
streep.
Ze stapt snel in de koets. Michelle en Julie komen naast haar
zitten.
'Wat kijkt Eduard chagrijnig', zegt Sandrine op gedempte toon.
'0 ja?', zegt Michelle. Julie zwijgt.
Het wachten is op de baron en de barones. Eindelijk laten ze
zich door André in het rijtuig helpen. Vervolgens klimt de koetsier
zelf op de bok en laat zijn zweep knallen. De hoge wielen van de
karos ratelen over de binnenplaats, de poort door, de Rue de
Varenne in, naar de stadspoort.
Het is een mooie dag om te reizen, De karos rolt door het woud
van Fontainebleau. Als ze het bos uitkomen, zien ze hoe de zon het
groenende koren en de velden vol brem en boterbloemen in een
gouden gloed zet.
De baron kijkt door het raampje naar buiten en slaakt een zucht
van genoegen. Sandrine glimlacht. Zo blij als e ieder voorjaar zijn
om naar de Touraine te gaan, zo opgelucht zijn ze als ze, aan het
einde van de zomer kunnen terugkeren naar Parijs. Overwinteren
in een vochtig, slecht te verwarmen kasteel lokt geen van hen aan.
Eigenlijk is het zo volmaakt, bedenkt Sandrine. 's Wmters naar
26