zeszyt nr 10/2011 - Zbliżenia Interkulturowe

triotyzm mnie tu przywołał […] w mieszkaniu
przeprowadzono szczegółową rewizję
szukając broni i akt AK; ostrzegano
nas, że w takich sytuacjach UB podrzuca
broń, by móc udowodnić winę […] Zaczęłam
szukać, gdzie przebywa mój aresztowany
mąż, bez rezultatu – nawet w Warszawskiej
Wojskowej Prokuraturze. Zrobiłam
niedużą paczkę żywnościową i pojechałam
do Warszawy, do więzienia na Mokotowie.
Jeśli ją przyjmą, będzie to oznaczało, że właśnie
tam przebywa […].
W 1952 w lipcu UB uprowadziło mnie
z ulicy, kierując do sypialni prywatnego
mieszkania w kamienicy na II piętrze,
przy rynku. Przez okno zobaczyłam teatr
i rynek; pomyślałam – w najgorszej sytuacji
wyskoczę. Po wywiadzie o całej mojej
i męża rodzinie wypuszczono mnie po kilku
godzinach […] Od kwietnia 1949 co miesiąc
jeździłam do Wojskowej Naczelnej
Prokuratury do Warszawy, gdzie ówczesny
prokurator Ligęza powtarzał mi… „no,
nic nie mogę powiedzieć, proszę przyjechać
za miesiąc” i tak było przez 5 lat. W lipcu
1953 znowu na ulicy, po wyjściu z pracy,
wciągnięto mnie do samochodu i zawieziono
do UB, gdzie przetrzymywano do godz.
24.00, spisując protokół począwszy od pradziadków
[…].
Proces męża rozpoczął się w listopadzie
1953, trwał 3 tygodnie w Sądzie Wojskowym
w Warszawie przy drzwiach zamkniętych
[…] Czterech oskarżonych: Jana
Mazurkiewicza ps. „Radosław”, Jana Gorazdowskiego,
Kazimierza Plutę-Czachowskiego
i mojego męża przywożono osobno
o godz. 8 rano, a wywożono o 18.00 […]
Mimo zakazu, biegłam po schodach za mę-
Józef Musioł: Miłość ze zbrodnią państwa w tle
żem prowadzonym przez 2 ubeków, opowiadając
o rodzinie, a zwłaszcza o dzieciach.
W trzecim dniu rozprawy, gdy prowadzono
męża do toalety, biegłam za nimi i usłyszałam:
„jeśli masz coś do jedzenia, to mi daj
– jestem strasznie głodny”[…] Krzyczałam
na cały sąd o nieludzkim postępowaniu UB
[…] Z sali rozpraw wyszedł kapitan UB
i zabrał mnie, ku mojemu przerażeniu…
do bufetu. Kupiłam 4 porcje dla wszystkich
oskarżonych. Wyrok zapadł 8 grudnia.
W pierwszym dniu rozprawy adwokat
powiadomił mnie, że są przewidziane dwa
wyroki śmierci – dla mojego męża i „Radosława”,
i dwa dożywocia […] 13 lat to wyrok
dla mojego męża […] W 1953 przewieziono
go do więzienia we Wronkach, gdzie
był rok. Widzenia były straszne – pięciominutowe
– przez gruby mur z czterema małymi
okienkami, zakratowanymi siatką drucianą
z obydwóch stron, krzyczałyśmy, więc
niewiele rozumiałyśmy z tych rozmów […]
W mieszkaniu w Katowicach zamieniono
nam jedną rodzinę ubeków na inną […].
W 1960 urodziłam trzeciego syna, Jacka,
to był dar Boży […] W marcu 1961
mąż dostał zawału serca […] w styczniu
1962 przyszedł kolejny, śmiertelny […]
Nacieszyliśmy się sobą zaledwie 6 lat; czasami
opowiadał jak ich torturowano w więzieniu
[…] na nogach i udach miał straszne
ślady po wielokrotnych kopaniach […]
Znowu siebie pytałam… dlaczego wróciłaś?
I wtedy zdałam sobie sprawę, że bardzo jestem
przywiązana do mojej ojczyzny […]
Na pogrzebie męża było wielu akowców
z Krakowa i Warszawy, a wśród nich współwięzień
i oskarżony płk Jan Mazurkiewicz
„Radosław”; wspaniali ludzie.