De maskers van Odin

MYTHEN – EEN TIJDCAPSULE 11
standers en familieleden elkaar overwonnen en verdrongen
en door veelsoortige huwelijken radicaal verschillende nakomelingen
lieten verschijnen. Sommigen waren noch
menselijk noch dierlijk maar merkwaardig plooibare
wezens, die onverwachte handelingen verrichtten die ze
kritiekloos op zich hadden genomen.
Om de heldenverhalen in verband te brengen met de
prehistorie van de mens vereist dat men de vele met elkaar
vervlochten draden van het verhaal ontrafelt – een monumentale
onderneming die niet met zekerheid een juiste
interpretatie of volgorde oplevert. De lange sage van Sigurd
Fáfnesbane (de vloek van Fáfnir) verwijst naar die verre
eonen. De Duitse versie is goed bekend als onderdeel van
de Nibelungen-cyclus.
De naam Nibelungen, of Niflungar in het Oud-Noors,
betekent ‘kinderen van de mist’ (nifl nevel). Dit doet sterk
denken aan de ‘zonen van de vuurnevel’ in De Geheime Leer,
die ook krachten schijnen te zijn die een rol speelden bij
het tot stand brengen van de oorspronkelijke wereld. De
Niflungar werden opgevolgd door de Völsungar, wat ‘kinderen
van völsi (fallus)’ betekent, een veel latere mensheid die
toen was begonnen zich geslachtelijk voort te planten – een
ontwikkeling die door de theosofie in de derde en daaropvolgende
mensheden wordt geplaatst.
De sage wordt onderbroken door talrijke veten die kennelijk
betrekking hebben op een opeenvolging van rassen,
rasvertakkingen, en kleinere stammen, en ook verschillende
soorten rudimentair bewustzijn die karakteristiek zijn
voor volkeren in de vroege stadia van het leven van onze
planeet. Het verhaal bevat een waslijst van misleiding en
wraak, bloedveten die generaties lang worden voortgezet,
en dit alles wordt verteld in de objectieve, niet oordelende,
verhalende stijl die een van de kenmerken is van een werkelijke
mythologie. Het zich vormen van een oordeel is het