De maskers van Odin

SKIRNISMÁL – HET LIED VAN SKIRNER 307
heid, verstandeloosheid, en wellust’ – stemt ze uiteindelijk
in om de god te ontmoeten in het onaantastbare heilige bos
Barre ‘waar men in vrede reist’ (39).
Het lied van Skirner kan gemakkelijk worden afgedaan
als fantastische onzin als het niet een bepaalde tot nadenken
stemmende kwaliteit had die overeenkomt met andere
verhalen die betrekking hebben op de incarnatie van een
godheid in onze wereld: een avatårische neerdaling.
Evenals de ‘gegijzelden’ die door de Vanen naar de Asen
worden gestuurd, slaat dit op het doordringen van een goddelijke
straal vanuit een hogere sfeer in een lagere wereld,
die zich daar belichaamt om een veredelende invloed uit te
oefenen op de gedachteatmosfeer van die wereld. Op
bepaalde kritieke momenten heeft de aarde zulke gebeurtenissen
meegemaakt, toen een goddelijke leraar een menselijke
vorm aannam om de mensheid te onderwijzen en te
inspireren. Krishña, Lao-tse, Ía∆karåchårya, degene die
door de traditie Christus is genoemd, en anderen, zijn voorbeelden
van zulke avatåra’s. Ze komen op bepaalde cyclische
momenten; met de woorden van Krishña, ‘ik breng
mijzelf voort onder schepselen, o zoon van Bhårata, telkens
wanneer er een vermindering van deugd is, en ondeugd en
onrechtvaardigheid zich in de wereld doen gelden, en aldus
incarneer ik van eeuw tot eeuw voor het behoud van de
rechtvaardigen, de vernietiging van de slechten, en het
vestigen van rechtvaardigheid.’ Elke keer dat zo’n avatåra
zich belichaamt onder de mensen, slaat hij opnieuw de
grondtoon van waarheid aan die gedurende een langere of
kortere periode weerklinkt, afhankelijk van het tijdperk;
uiteindelijk begint een nieuwe cyclus, waarin een nieuwe
versie van de eeuwige boodschap wordt gebracht.
In het licht hiervan schijnt de opdracht van Skirner als
zodanig een periodieke gebeurtenis te zijn, één die plaatsvond
in een vaag herinnerde prehistorische tijd – een god-