De maskers van Odin

18 DE MASKERS VAN ODIN
beschouwen als delen van grotere wereldstelsels die we niet
zien maar die analoog kunnen zijn en misschien in wisselwerking
staan met onzichtbare delen van onze eigen
natuur. In de theosofische traditie worden de zichtbare
sferen van ons zonnestelsel beschouwd als de meest grove
delen van hun respectieve planetaire wezens. Ze zijn hun
lichamen; we kunnen hun zielen vermoeden of aanvoelen,
maar niet zien. Om de gedachte één stap verder te voeren:
ze werken op elkaar in ongeveer zoals mensen zonder
fysiek contact op elkaar inwerken. We delen inderdaad
onze gedachten en gevoelens, soms inspireren we elkaar en
worden we door elkaar geïnspireerd; evenzo kunnen de
onzichtbare bestanddelen van het zonnestelsel ertoe bijdragen
om andere onzichtbare, en zichtbare, delen op te
bouwen. Dit zou ook in overeenstemming zijn met de
gedachte dat rivieren van levens, die bestaan uit allerlei
soorten kenmerken (en daarbij passende substanties), langs
magnetische paden van aantrekking door het immense
zonnelichaam vloeien, waarbij ieder leven een entiteit op
zich is en ook een klein deel van het geheel. Sommige van
deze levens belichamen zich in minerale vormen die een
massief, aardachtig karakter bezitten – we kunnen ons
moeilijk voorstellen dat dit vormen van ‘leven’ zijn; andere
hebben zich ontwikkeld tot het plantenstadium met zijn
enorme variatie aan mogelijkheden; weer andere tot de status
van een dier en met een nog grotere diversiteit; en wij
vertegenwoordigen het menselijke stadium. Door het hele
systeem heen is er een onderlinge verbondenheid aantoonbaar,
terwijl wij onze plaats innemen in de biologische
voedselketen, waar we de stof van de bol transformeren en
omzetten; maar wat belangrijker is, we verwerken sterk uiteenlopende
bewustzijnseigenschappen. Alle wezens die de
stadia van het bestaan doorlopen tot aan de grens die
wij hebben bereikt, bewonen de voor hen geschikte