De maskers van Odin

66 DE MASKERS VAN ODIN
gen wordt onze aarde beschouwd als de vijfde in een reeks
van zeven belichamingen van de planetaire godheid, waarvan
de maan de vierde is geweest; ons planetaire stelsel is
daarom één stap verder gevorderd dan de vroegere samengestelde
wereld van de maan.
Veel tradities beschouwen de maan als de ouder van de
aarde en zeggen dat de substanties en levensessenties ervan
nog steeds worden overgebracht naar haar opvolger. De
mythen vinden hiervoor enige steun in het feit dat de zichtbare
maan langzaam kleiner wordt, vooral de kant die naar
de aarde is gekeerd. Eén beeldspraak schildert de maan als
een moeder die om de wieg van haar kind, de aarde, cirkelt.
Het populaire Engelse kinderrijmpje over Jack and Jill heeft
als oorsprong de Edda waar hun namen Hjuke en Bil zijn,
en ze gaan naar de maan om iets van de substantie daarvan
te halen en mee terug te brengen naar de aarde. Wanneer
ze daar zijn, kunnen we hun gedaanten zien als silhouetten
tegen het licht van de maanschijf, ongeveer zoals wij het
mannetje in de maan zien. Tradities van de Amerikaanse
indianen verwijzen naar de aarde als ‘moeder aarde’ en
naar de maan als ‘grootmoeder maan’, wat hetzelfde thema
van opvolging laat zien.
In één verhaal vertelt de Edda over het bouwen van de
aarde als een wedstrijd tussen twee groepen: de ene bestond
uit twee van Ivalde’s zonen, de dwergen Sindre en Brock
(het planten- en mineralenrijk); de andere uit Dvalin (de
niet ontwaakte menselijk-dierlijke ziel) geholpen door Loki
(het denkvermogen). Er werd gestreden om vast te stellen
wie de meest geschikte geschenken voor de goden kon
voortbrengen.
Brock en Sindre scheppen voor Odin de zichzelf vernieuwende
ring, Draupnir, waaruit iedere negende nacht
acht soortgelijke ringen voortkomen, waardoor ze de cyclische
vernieuwing en de voortzetting van levensvormen