De maskers van Odin

MYTHEN – EEN TIJDCAPSULE 27
te begrijpen dan de nogal duistere gedichten van de Oudere
Edda.
In hun inleiding van het Corpus Poeticum Boreale, the
Poetry of the Old Northern Tongue (1883), wijzen G. Vigfusson
en F. York Powell erop dat veel van het materiaal dat in de
prozacommentaren op de eerste poëtische mythen wordt
gegeven òf niet in de verzen die nog bestaan zijn terug te
vinden òf heel schetsmatig en onvolledig zijn. Ze concluderen
hieruit dat de prozaversies, hetzij van Snorri Sturlusson
of een commentator, moeten zijn ontleend aan meer uitvoerige
maar niet meer bestaande originelen. De twee
onderzoekers verwijzen feitelijk naar delen van de Völuspá
die in één prozaversie worden geciteerd als ‘een verwarde,
wanordelijke mengelmoes van gebroken, verwrongen verzen,
alsof de regels van het gedicht in een fles door elkaar
waren geschud’ (blz. xcviii); en ze nemen waarschijnlijk
terecht aan dat na de eerste formulering van wijsheid in de
vorm van een mythe door een grote ziener of door zieners,
het ‘Tijdperk van Voortbrenging is afgesloten, de Eeuw van
Commentatoren, Kopiisten, Glossenmakers begint, en we
hebben geluk als we het boek kunnen verkrijgen zoals het
dan nog bestaat vóór het Tijdperk van Verwaarlozing en
Verval is ingetreden en het werk gedeeltelijk is vergaan’
(blz. xcvii).
Rond 1890 publiceerde de Zweedse onderzoeker
Fredrik Sander zijn Rigveda-Edda, waarin hij de Germaanse
traditie laat teruggaan op die van de oude Årya’s. Door zijn
studie raakte hij ervan overtuigd dat de Oud-Noorse
mythologie uit India kwam en hindoemythen nauwkeuriger
bewaarde dan de klassieke Griekse en Romeinse mythen
die sterk zijn vervormd. Max Müller beschouwde de Eddatraditie
als ouder dan de Veda’s; anderen, onder wie Sven
Grundtvig, plaatsen de oorsprong van de Edda’s in de
vroege ijzertijd; weer anderen poneren een vroegchriste-