De maskers van Odin

DE RIJKEN VAN DE NATUUR 73
kelt tot zijn hamingja, zijn beschermengel of individuele
god-zelf. De elf-ziel neemt deel aan beide soorten invloeden:
geïnspireerd door haar goddelijke natuur wordt zij
steeds harmonischer naarmate zij zich beetje bij beetje verenigt
met deze veredelende bron van haar wezen, terwijl
haar materiële neigingen, neerwaarts gericht door de zware
aantrekking van de stof, haar reus, sterfelijk blijven. Dit
blijkt heel duidelijk in het lied van Völund, waar de elf-ziel,
de mensheid, gevangen wordt gehouden gedurende een
tijdperk van het kwaad, en toch overwint door haar spirituele
wil, haar vastberadenheid en ook haar vindingrijkheid.
In de loop van de lange, langzame evolutiegang komen
de elfen steeds meer tot bewuste vereniging met hun goddelijke
mentors en worden geleidelijk onsterfelijk; maar tot
ze dit stadium hebben bereikt, brengen deze protégés van
de goden iedere gelukzalige rustperiode tussen de levens op
aarde door bij de godheden in de eetzaal (ruimte) van de
titan Äger, maar daarbij zijn ze zich niet bewust van hun
omgeving. Er zijn talloze klassen van elfen in verschillende
stadia van bewustzijn: licht-elfen zijn zij die tussen levens
slapen te midden van de goden aan hun hemelse feestmaal,
terwijl duisternis-elfen worden aangetrokken tot de lagere
werelden.
Zielen die in hun evolutie nog niet het menselijke,
zelfbewuste stadium hebben bereikt worden ‘dwergen’ genoemd.
Deze elementalenzielen belichamen zich in dieren
en planten, in de mineralen van het binnenste van de bol,
en in de krachten van de wind en het weer. In populaire
verhalen worden ze beschreven als kleine mensen. Dit is
kennelijk het gevolg van het vertalen van het IJslandse midr,
het Zweedse mindre, met ‘kleiner’. Dit is heel legitiem en
heeft aanleiding gegeven tot het idee dat dwergen wezens
zijn die kleiner zijn dan mensen. Een even deugdelijke
interpretatie, en een die meer inhoud heeft, is echter dat ze