De maskers van Odin

320 DE MASKERS VAN ODIN
leven van de wezens beheerste. Toen de ontluikende menselijke
intelligentie haar vermogen begon te toetsen, leidde
de vrijheid van keuze en wil onvermijdelijk tot misstanden
en de wet van morele verantwoordelijkheid kwam in het
spel; samen met de krachten van onwetendheid en duisternis,
vertegenwoordigd door de blinde god Höder, maakten
ze een einde aan dit rustige vegeterende bestaan. Dit is te
vergelijken met het bijbelverhaal waarin Adam en Eva,
nadat ze hadden geproefd van de vruchten van de boom
van kennis van goed en kwaad, uit Eden werden verdreven,
omdat ze goden (elohîm) waren geworden, verantwoordelijk
voor hun evolutie. Het menselijke denkvermogen moet
vrij zijn om zijn weg te kiezen; zich automatisch te laten
meedrijven in kinderlijke onschuld paste de menselijke ziel
niet langer; die moet nu beginnen om zich doelbewust en
met haar volle verstand te richten op haar eigen vooruitgang
op weg naar vervolmaking, en moet haar goddelijkheid
steeds meer gaan manifesteren.
De evolutionaire drang van intelligentie in actie – Loki,
vermomd als het oude vrouwtje – weigerde te treuren om
het einde van dat gouden tijdperk, want aan de innerlijke
groei van de mens moet echt worden gewerkt. Gebonden in
de onderwereld moet Loki lijden tot het eind van de cyclus.
De mooie Skade, het negatieve aspect van Njörd, de eeuw
van Saturnus, legt een slang over zijn gezicht, en haar gif
druppelt onophoudelijk op de vastgebonden titan,
waardoor zijn kwelling nog groter wordt, terwijl zijn toegewijde
vrouw Sigyn aan zijn zijde blijft, en het gif opvangt in
een beker. Wanneer zij weg moet om de kop te ledigen,
kronkelt Loki van pijn en beeft de aarde.
Het is een droevige gedachte dat in de meeste, zo niet
alle, geschriften, het instrument, waardoor de mens vanuit
de onschuld van de kindertijd tot volwassenheid en verantwoordelijkheid
wordt gebracht, als kwaad wordt