De maskers van Odin

Goden en reuzen
3
Wanneer we mythologieën in het licht van de theosofische
denkbeelden bestuderen, herkennen we dat hun goden
verpersoonlijkte natuurkrachten zijn die niet statisch of volmaakt
zijn, maar allerlei graden van evoluerende intelligenties
vertegenwoordigen. Sommigen zijn onze toestand
zover vooruit dat ze onze meest verheven voorstellingen te
boven gaan; in het verleden hebben ze het stadium van
rudimentair zelfbewustzijn doorgemaakt waarin wij ons op
dit moment bevinden, en een geestelijke staat bereikt die
wij nog moeten verwerven. Anderen kunnen zelfs minder
ver zijn ontwikkeld dan het mensenrijk. Deze zouden op de
weg ‘omlaag’ zijn naar de stof, en zouden ons stadium van
stoffelijke ontwikkeling nog niet hebben bereikt.
De goden en reuzen van de Edda’s zijn de twee kanten
van het bestaan, de dualiteit waaruit werelden worden
opgebouwd. Goden zijn bewuste energieën, intelligenties
in vele graden. Ze belichamen zich in sterren, planeten,
mensen – in iedere levensvorm. Hiertoe behoren schijnbaar
levenloze structuren van stof – rotsen, regenwolken,
oceaangolven – die we gewoonlijk niet als levend beschouwen,
maar die, omdat ze structuren van atomen zijn, de
dynamiek bevatten van de atomen waaruit ze zijn samengesteld,
en ook hun eigen unieke karakteristieke aard en
beweging hebben. De energieën die voor deze dynamiek in
het heelal zorgen zijn de individuele zich ontwikkelende
bewustzijnen die in de mythen goden worden genoemd.