SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

Yetmişiki fırka, sıfatları yok bilmekle, Allahü teâlâyı kusûrdan koruyor, Onu kâmil
bilmiş oluyoruz diyor. Akllarınca kusûru kemâl sanarak, Kur’ân-ı kerîmden ayrılıyorlar.
Allahü teâlâ, onları doğru yola, Kur’ân-ı kerîme kavuşdursun!
Allahü teâlânın, bunlardan başka sıfatları, yâ i’tibârî [var kabûl edilen] veyâ selbî
[bulunması câiz olmıyan]dir. Meselâ kıdem [varlığının evvelinde yokluk olmamak],
ezeliyyet [varlığının başlangıcı olmamak] ve vücûb [yokluğu mümkin olmıyan]
ve ülûhiyyet gibi. Meselâ, Allahü teâlâ cism değildir. Cismden değildir. Madde
değildir. A’raz, ya’nî hâl değildir. Mekânı yokdur. Zemânlı değildir. Birşeye girmiş,
bir yere yerleşmiş değildir. Hudûdlu, birşeyle çevrilmiş değildir. Bir tarafda,
bir cihetde değildir. Birşeye mensûb değildir. Birşeye benzemez. Misli, ortağı ve
zıddı yokdur. Anası, babası, zevcesi, çocukları yokdur. [Allah baba diyen kâfir olur.]
Bunların hepsi mahlûkda, sonradan yaratılanlarda olan şeylerdir. Hepsi noksanlık
ve kusûr alâmetleridir. Bütün bunlar, (Sıfât-ı selbiyye)dir. Bütün kemâl sıfatları,
Allahü teâlâda vardır. Bütün noksan sıfatlar, yokdur.
Allahü teâlâ küllîleri, cüz’îleri, büyükleri, zerreleri, âlimdir, bilir. Her gizliyi bilir.
Yerlerde ve göklerde en küçük zerreleri bilir. Herşeyi yaratan, Odur. Yaratdıklarını
elbette bilir. Yaratmak için, bilmek lâzımdır. Ba’zı zevallılar, zerreleri bilmez
diyor. Zerreleri bilmemeği, kemâl, büyüklük sanıyor. Bunun gibi, Allahü teâlâ ister
istemez, akl-ı fe’âl dedikleri birşeyi yaratmışdır diyerek bunu da, kemâl sanıyorlar.
Bunlar, ne kadar câhildir ki, câhilliği kemâl sanıyor. Fizik ilminin tanıdığı kuvvetler
gibi, ister istemez iş yapmağı büyüklük zan ediyorlar. Akl-ı fe’âl diye birşey
uydurmuşlar. Herşey, bundan hâsıl oluyor diyorlar. Yerleri, gökleri ve bunlarda bulunan
herşeyi yaratanı, kuvvetsiz, te’sîrsiz biliyorlar. Bu fakîre göre, dünyâda,
bunlardan dahâ câhil ve dahâ alçak kimse yokdur. Ba’zıları da, bu ahmakları fen adamı,
müsbet ilm sâhibi sanıp, birşey bilir zan ediyor ve doğru söyleyici sanıyorlar.
Allahü teâlâ, ezelden ebede, ya’nî öndeki sonsuzdan, sonraki sonsuza kadar, bir
kelâm ile söyleyicidir. Bütün emrleri, o bir sözdendir. Bütün yasakları, yine o bir
sözdendir. Bunun gibi, bütün haberleri, süâlleri, hep o bir sözden çıkmakdadır. Tevrât
ve İncîl kitâbları o bir sözü gösteriyor. Zebûr ve Kur’ân-ı kerîm de, o söze işâret
ediyor. Bunun gibi, diğer Peygamberlere nâzil olan kitâblar ve sahîfeler, hep
o bir sözün açılmasıdır. Ezel ve ebed, o sonsuzlukları ile berâber, o makâmda bir
ân olunca, hattâ ân demek bile sığmaz ise de, başka kelime olmadığından ân deniliyor,
o ânda bulunan söz de, elbette bir kelime, hattâ harf, belki de bir noktadır.
Nokta demek de, ân demek gibi, başka kelime bulunmadığı içindir. Yoksa nokta
demek de, yerinde olmaz. Allahü teâlânın kendindeki ve sıfatlarındaki genişlik
ve darlık, bizim bildiğimiz ve alışdığımız gibi değildir. O, mahlûkların sıfatı olan
genişlik ve darlıkdan münezzehdir, uzakdır.
Allahü teâlâyı mü’minler Cennetde görecekdir. Fekat, nasıl olduğu bilinmiyen
bir görmekle göreceklerdir. Nasıl olduğu bilinmiyeni, anlaşılmıyanı görmek de, nasıl
olduğu anlaşılmıyan bir görmek olur. Belki, gören de, nasıl olduğu bilinmiyen
bir hâl alır ve öyle görür. Bu, bir mu’ammâ, bir bilmecedir ki, bu dünyâda, Evliyânın
büyüklerinden seçilmişlere bildirilmişdir. Bu derin, güç mes’ele herkese gizli
iken, bunlara hakîkat olmuşdur. Bunu, Ehl-i sünnetden başka, ne mü’minlerin
fırkaları, ne de kâfirlerin bir ferdi anlıyamamışdır. Bu büyüklerden başkası, Allahü
teâlâ görülemez, demişdir. Bunlar, bilmedikleri şeyleri, gördükleri şeylere
benzeterek düşündükleri için, yanılmışdır. Böyle benzetmelerin, ölçmelerin, bozuk
netîce vereceği meydândadır. [Bugün birçok kimse de, bu yanlış ölçü ve benzetmekden
dolayı îmânlarını gayb edip, ebedî felâkete sürükleniyor.] Bu gibi derin
mes’elelerde îmân şerefine kavuşmak, ancak Muhammed aleyhisselâmın sünnetine
[ya’nî yoluna] uymak ışığı ile nasîb olur. Allahü teâlâyı Cennetde görmeğe
inanmak şerefinden mahrûm olanlar, bu se’âdete kavuşmakla nasıl şereflenebilir
ki, (inkâr eden, mahrûm kalır) sözü meşhûrdur. Cennetde olup da görmemek
– 104 –