SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

okuyanların çoğunun ilhâd üzere oldukları, (Kur’ânın zâhiri murâd değildir. Bâtını
murâd edilmekdedir) dedikleri, böylece tekrâr dirilmeği inkâr ederek kâfir oldukları,
Bursalı İsmâ’îl Hakkı efendinin “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Huccet-ül-bâliga)
kitâbında yazılıdır. Bu kitâb, (Reşehât) kitâbının kenârında, 1291 [m. 1874]
de İstanbulda basdırılmışdır. Hurûfîler, küfr ve ilhâdda en ileri gidenlere seyyid
derler. Bunun için, birçokları, seyyid olduklarını söylemişlerdir. Bektâşî tarîkati
adı altında saklanan hurûfîler, müslimânları aldatmak için, birkaç yoldan saldırıyorlardı:
1 — Fadl-ı Hurûfîye, ilâh, tanrı diyorlardı. (Câvidân)da diyor ki, (Tanrılık,
ezelde görünmez bir kuvvet idi. Önce harfler şeklinde, sonra Peygamberler şeklinde,
nihâyet Fadlda açığa çıkdı. Önce, Âdem peygamber şeklinde göründü. Melekler,
bunun için Âdeme secde etdi. Dört kitâbının ma’nâsını Câvidânda bildirdi).
2 — Hazret-i Alînin sözleri diyerek uydurdukları (Hutbet-ül beyân) ve başka
kitâblarında, hadîsler düzerek, Alîyi sevenlere günâh zarâr vermez diyorlardı. Böylece,
ibâdete lüzûm yokdur. Harâmlar halâldir diyerek, amelsiz, ibâdetsiz Cennete
gitmek isteyen câhilleri aldatdılar. Bir kimseyi böyle aldatıp, ibâdetden, îmândan
ayırdıkdan sonra, Sır kitâbını öğretmeğe başlarlardı. Çünki, (Câvidân)da,
Ehl-i beytin ismi bile yokdur. (Hutbet-ül-beyân)ın türkçe şerhi de vardır.
3 — Bütün dinlerin bir olduğunu, hepsinin onaltı kemerbend içinde toplandığını
söylerlerdi. Onaltı kemerden herbiri, bir Peygamberin dîni imiş. O kemeri kullanan,
o Peygamberin dînini yapmış olurmuş. Meselâ Âdem aleyhisselâmın kemerini
takan, hep meşin giyermiş. Çünki, Âdem “aleyhisselâm” deri elbise giymiş. Mûsâ
aleyhisselâmın kemerini takan, kısrağa binmezmiş. Îsâ aleyhisselâmın kemerini
takan, evlenmez imiş. Fekat zinâ ve livâta yapması mubâh imiş. Çünki, Îsâ
“aleyhisselâm” bekâr imiş. Hıristiyanların üç uknûmuna, ya’nî üç tanrı olduğuna
inandıkları, Ferişteh oğlunun (Câvidân)ında yazılıdır. Yine orada, Alî denilen zât,
Fadl-ı Hurûfî idi diyor. Başka bir sahîfesinde, Fadl-ı Hurûfî, Muhammed aleyhisselâmdan
ve Alîden (hâşâ) dahâ üstündür. Onlar, dînin inceliğini Fadl kadar bilmiyorlardı
diyor. Yazıları birbirini tutmuyor.
Sahte olan bu Bektâşîler, Şî’î de, Alevî de değildir. Müşrikdirler. Yehûdîler ve
masonlar tarafından desteklenerek, câhil müslimânları dinden çıkarmakdadırlar.
Yeni aldatılanlara, (Câvidân)ı göstermeyip, kendilerini Alevî olarak tanıtıyorlardı.
Hâlbuki, Şî’î âlimleri de, bu sahte Bektâşîlerin Alevî olmadığını, kâfir olduğunu
söylemekdedir.
4 — Harâmlara, yalan söylemeğe câiz dedikleri için, (Hamzanâme) ve (Battâl
gâzî) gibi çeşidli kitâblar yazdılar. Baba denilen ulularından uydurma kerâmetler
anlatdılar. İstanbulda Merdiven köyündeki tekkelerinin kurucusu olan (Ahmed baba),
gençleri toplayıp, ismi bilinmiyen babalardan biri şöyle uçmuş, bir ânda Şâma
gitmiş, falan gün, beni falan meyhâneden kaldırın demiş, o gün gitmişler, küpün
dibinde ölü bulmuşlar. Başka bir baba, arslana binmiş, okyânusu dolaşıp gelmiş
derdi. Bunun hocası olan Halîl baba da, Samatyada, bir evde gençleri toplıyarak
yalanlar söylerdi. [(Kâşif-ül-esrâr) kitâbının sâhibi, devâm ederek diyor ki,] orada
bulunarak, babayı rezîl etdim. Ev sâhibi de, beni evinden kovdu. Yalanlarından
biri de, herkese mal, rütbe, evlâd verilmesi, insanların ölmesi, hastaların iyi olması,
babaların elindedir derler. Nemâzı bir kerre kılmak farzdır. Oruc da, ömründe
bir gün tutmak farzdır. Gusl de, ömründe bir kerre farzdır. Gusl edip de, vücûdünüzü
hırpalamayınız derlerdi. Bunlara inanıp, dinden çıkanlara esrâr söylemeğe başlarlardı.
Muhammed dedikleri (hâşâ) Alî idi. Allah dedikleri de (hâşâ) Alîdir
derlerdi. Bir kimse, aklını kaçırıp, buna da inanırsa, bunların hepsi Fadldır derler.
Her kötülük, fuhş sana mubâh oldu derler. Bunu oturak âlemine sokarlardı.
Tarîkat, oniki dânedir derlerdi. Bu nasıl şeydir denilse, sen hâcı Bektâş-ı Velî-
– 501 –