SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

olanların kalblerine doğmuşdur. Bu yüksek insanların sayısı o kadar çokdur ki, inanmamak
imkânsızdır. O büyüklerin yolunda olanların, Onların sözlerini isbât etmek
için, Kur’ân-ı kerîmin âyetlerine ve hadîs-i şerîflere, değişik ma’nâlar vermeğe kalkışmalarına
lüzûm yokdur. Bu ma’rifetin varlığında kimsenin şübhesi yokdur.
Fekat, bu ma’rifeti tesavvufun gâyesi ve seyr ve sülûkün nihâyeti sanmak, (İlmleri
Ona varamaz!) meâlindeki Tâhâ sûresinin 110. cu âyet-i kerîmesi ile men’ olunmuşdur.
Âlimler de bu ma’rifet üzerinde durmamışlardır. (Bu ma’rifete inanmıyan
vâsıl olamaz!) sözünüzü açıklıyarak irşâd buyurmamışsınız. Bunun için, önce,
vâsıl olmak ne demek olduğunu açıklamak da îcâb eder.
72 — 85. ci MEKTÛB
Büyük âlim Abdüllah-i Dehlevînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Mekâtib-i şerîfe)
kitâbının seksenbeşinci mektûbu aşağıdadır:
Allahü teâlâya hamd olsun! Onun sevgili Peygamberi Muhammed aleyhisselâma
salât ve selâm olsun! Gulâm-ı Alî ismi ile meşhûr olan fakîr Abdüllah-i Kâdirî
müceddidînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” mektûbudur. Hindistânda müslimânlar
için yazmışdır. Allahü teâlâ, onun günâhlarını afv eylesin!
(BÎ’AT), söz vermek ve bu sözünde durmak demekdir. Tesavvuf yolunda çok
kullanılan bir kelimedir. Bunu kullanmak, Eshâb-ı kirâmın sünnetidir “radıyallahü
teâlâ anhüm”. Bî’at, üç kısmdır: Birincisi, bir büyüğün önünde, günâh işlememek
için söz vermekdir. Buna, (tevbe bî’ati) denir. Büyük günâhlardan biri işlenince,
bu bî’at bozulur. Yeniden bî’at etmek lâzım olur. Gıybet edince bozulup,
bozulmamasında şübhe edildi. Bir müslimânı tahkîr ederek, onu kötüleyerek gıybet
yapmak, elbet büyük günâhdır. Yanlış söyliyen ve yazan din adamlarını ve bid’at
i’tikâdında olan tarîkatcıları müslimânlara haber vermek, duyurmak gıybet olmaz.
Müslimânların bunlara aldanmaması için bunları söylemek lâzımdır.
Bî’atin ikincisi, intisâb etmek, bereketlenmek için bir Velîye “rahmetullahi
teâlâ aleyh” veyâ onun hakîkî mensûblarına bî’at etmekdir. Böylece, onlar için bildirilmiş
olan müjdelere ve şefâ’atlarına kavuşulur. Meselâ, gavs-üs-sekaleyn Abdülkâdir-i
Geylânî “kuddise sirruh”, (Benim talebelerim tevbe etmeden ölmezler)
buyurmuşdur. Bu müjdeye kavuşmak için, bu yolun büyüklerinden birine bî’at olunur.
Bu bî’ati tekrâr etmek lâzım değildir.
Bî’atin üçüncüsü, Evliyânın feyzlerine kavuşmak, fâidelenmek için yapılır. Tesavvuf
büyüklerinden birine bî’at edip, Onun gösterdiği vazîfeleri ve ihlâs derecelerini
yapıp fâide elde edemezse, Üstâdı râzı olsa da ve olmasa da, başka birine
intisâb etmesi, başka bir âlime bî’at etmesi câizdir. Fekat, birinci âlimi inkâr etmemesi
lâzımdır. Ondan nasîbi, kısmeti yok demekdir. Üstâdının islâmiyyete uymakda
gevşekliğini görürse ve zenginlere yanaşdığını, dünyâya düşkün olduğunu
anlarsa, Allahü teâlânın feyzlerini, sevgisini ve ma’rifetini başka birinde aramalıdır.
Çocuk iken bî’at etmiş olan, akl ve şü’ûr sâhibi olunca, onun hakîkî âlim olduğunu
anlarsa, bî’atine ve vazîfelerine devâm eder. Yâhud beğendiği başka birine
bî’at eder.
İslâm âlimi, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” sünnetine [ya’nî islâmiyyete]
tâbi’ olan, sımsıkı sarılan ve zâhir ve bâtın bid’atlerden kaçınan ve selef-i
sâlihînin i’tikâdında olan kimsedir. Gavs-üs-sekaleyn Abdülkâdir-i Geylânî ve
Şeyh-ül-islâm Ferîdeddîn-i Genc-i Şeker hazretlerinin doğru olan i’tikâdında
olur. Fıkh bilgilerinden zarûrî lâzım olanları bilir. (Mişkât-i şerîf) hadîs kitâbını ve
Kur’ân-ı kerîm tefsîrlerini çok okur. İmâm-ı Gazâlî “rahmetullahi teâlâ aleyh” hazretlerinin,
(Minhâc-ül-Âbidîn) ve (Kimyâ-yı se’âdet) kitâbları gibi tesavvuf yolundakilerin
yazdığı ahlâk kitâblarını ve tesavvuf büyüklerinin hâllerini ve sözlerini
bildiren kitâbları okur. Bu kitâbları okumak, kalbin tasfiyesi ve tezkiyesi için
– 766 –