SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

“Türkleri maddeten ezmek ve yıkmak gayr-i mümkindir. Çünki Türkler, müslimân
oldukları için çok sabrlı ve mukâvemetli insanlardır. Gâyet mağrûrdurlar ve
izzet-i îmân sâhibidirler. Bu hasletleri, dinlerine bağlılıklarından, kadere rızâ
göstermelerinden, an’anelerinin kuvvetinden, pâdişâhlarına [devlet adamlarına,
kumandanlarına, büyüklerine] olan itâ’at duygularından gelmekdedir.
Türkler zekîdirler ve kendilerini müsbet yolda sevk-u idâre edecek reîslere sâhib
oldukları müddetçe de çalışkandırlar. Gâyet kanâ’atkârdırlar. Onların bütün
meziyyetleri, hattâ kahramanlık ve şecâ’at duyguları da an’anelerine olan merbûtiyyetlerinden
(bağlılıklarından), ahlâklarının salâbetinden gelmekdedir.
Türklerde evvelâ itâ’at duygusunu kırmak ve ma’nevî râbıtalarını (bağlarını) kesr
etmek (parçalamak), dînî metânetlerini (sağlamlığını) zâ’fa uğratmak (za’îfletmek)
îcâb eder. Bunun da en kısa yolu, an’anât-i milliyye (millî geleneklerine) ve
ma’neviyyelerine uymayan hâricî fikrler ve hareketlere alışdırmakdır.
Ma’neviyyâtları sarsıldığı gün, Türklerin kendilerinden şeklen çok kudretli
kalabalık ve zâhiren hâkim kuvvetler önünde zafere götüren asl kudretleri sarsılacak
ve maddî vâsıtaların üstünlüğü ile yıkmak mümkin olabilecekdir. Bu sebeble
Osmânlı Devletini tasfiye için mücerred olarak harb meydânlarındaki zaferler
kâfî değildir. Hattâ sâdece bu yolda yürümek, Türklerin haysiyyet ve vekârını tahrîk
edeceğinden, hakîkatlerine nüfûz edebileceklerine sebeb olabilir.
Yapılacak olan, Türklere birşey his etdirmeden, bünyelerindeki tahrîbi temâmlamakdır.”
Bu mektûb ders kitâblarında ezberletilecek kadar mühimdir. Mektûbda ibret
alınacak çok şey varsa da, en önemlisi şu iki husûsdur:
1 — Türklerin ma’neviyyâtının ve dîninin yıkılması için, Türkleri yabancı fikr
ve âdetlere alışdırmak,
2 — Türklere his etdirmeden bünyelerindeki tahrîbâtı temâmlamakdır.
Bu hedeflere ise, Batının inanç, moda, örf ve âdet ve ahlâksızlıklarını, taklîd etdirmekle
ulaşılır.
Batının ilm, fen, teknik ve her sâhadaki fennî gelişmelerini almak elbette lâzımdır.
Zâten islâmiyyet bunu emr eder. Yabancı dil öğrenmenin lâzım olduğunu hadîs-i
şerîfler haber vermekdedir. Zeyd bin Sâbit “radıyallahü anh” diyor ki, (Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem” bana yehûdî dilini öğrenmeği emr eyledi. Öğrendim.
Yehûdîlere gönderilen mektûbların çoğunu bana yazdırırdı. Onlardan gelen
mektûbları bana okuturdu). Bu haber, Tirmizîde uzun yazılıdır. Zeyd, böylece ibrânî
ve süryânî lügatlarını öğrendi. Büyük islâm âlimi seyyid Abdülhakîm efendi, mükemmel
arabî, fârisî konuşduğu hâlde, (Yabancı dil bilseydim, bütün dünyâya fâideli
olurdum) derdi. Avrupa dillerini bilmediği için esef eder, çok üzülürdü. (İslâm dîninin
üstünlüklerini, râhat ve huzûr kaynağı olduğunu ve medeniyyete, fende ve ahlâkda
ilerlemeğe ışık tutduğunu dünyâya bildirmek için, kısacası, islâmiyyete ve bütün
insanlara hizmet için, yabancı dil öğrenmek muhakkak lâzımdır) derdi.
Bütün dinleri iyi incelemiş olan, İngiliz ilm adamlarından Lord Davenport,
yirminci asr başlarında Londrada basdırdığı, (Hazret-i Muhammed ve Kur’ân-ı kerîm)
adındaki ingilizce kitâbında diyor ki:
Ahlâk üzerinde son derece titizliğidir ki, müslimânlığın az zemânda sür’atle yayılmasına
sebeb olmuşdur. Müslimânlar, muhârebede kılınca boyun eğmiş olan başka
din adamlarını, dâimâ afv ile karşılamışlardır. Juryo diyor ki, müslimânların hıristiyanlara
karşı davranışı ile, papalığın ve kralların mü’minlere revâ gördüğü
mu’âmele, aslâ kıyâs edilemez. Meselâ, [980] hicrî ve [1572] mîlâdî yılı Ağustosun
yirmidördüncü günü, ya’nî Sent Bartelemi yortu günü, dokuzuncu Şarl ve kraliçe
Katerinanın emri ile Pâris ve civârında altmışbin protestan öldürüldü. Sent Bartelemi,
oniki havârîden biri olup, mîlâdî [71] yılında, Ağustos ayında hıristiyanlı-
– 534 –