SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

lerden, Karadeniz buğazı tabyalarında bulunanlar, Kabakcı Mustafâ kumandasında
ısyân etdi. Pâdişâh, müslimân kanı dökülmesini istemedi. Bütün ilerlemeler durdu.
Selîm hânı şehîd etdiler. İkinci Mahmûd hân-ı Adlî, evvelâ dinsizleri terbiye
ve itâ’ate getirdi. [1227] de Rusya ile sulh yapdı.]
[1226] da Mısr vâlîsine fermân buyurularak, Mehmed Alî pâşa, müslimânlar arasındaki
bölücülüğü önlemek için, oğlu Tosun pâşayı Hicâza gönderdi ise de, sulh
ve sükûnu temîn edemedi. Madde başından buraya kadar yazılanların çoğunu (Hülâsat-ül-Kelâm)
ve (Mir’ât-ül-Haremeyn) kitâblarından aldım. Kendimin bir fikri
katılmamışdır. Bu yazıların vesîkalarını arzû eden, mezkûr iki kitâbı ve (Kıyâmet
ve Âhıret) kitâbının (Müslimâna nasîhat) kısmını mütâle’a buyursun!
Mekke-i mükerreme ile Medîne-i münevvere, Osmânlılar tarafından adâlet
ve hurmet ile idâre edilip, milyonlar sarf edilerek, mukaddes makâmlar ta’mîr ve
tezyîn edildi. Haremeynin mubârek ehâlîsi, râhat ve refâh içinde yaşadı. Bu
se’âdet zemânı, birinci cihân harbine kadar devâm etdi. Birinci cihân harbi [1332
(m. 1914)-1336 (m. 1918)] sonunda, islâm ittihâdını parçalamak arzûsuna kavuşan
düşmanlar, Mekke emîri olan şerîf Hüseyn bin Alîyi ve ileri gelenleri, Hicâzdan
çıkardılar. Bütün dünyâya da, kaçdı diye bildirdiler. Necdde yaşıyan Abdül’azîz
bin Sü’ûd, 1344 [m. 1926] senesinde Mekkeye gelerek yeni bir hükûmet kurdu.
Osmânlılar devrinde, vehhâbîlik ingiliz câsûsları ve paraları vâsıtası ile, Hindistâna
ve Afrikaya yayıldı. Bağdâdda, şî’îlik yerleşdiği gibi, Mısr din adamları da vehhâbîliğe
kaymağa başladı. Çok okumuş, çok kitâblar yazmış olan Mısrlı Muhammed
Abdüh, masonların, islâmiyyeti yok etmek için girişdikleri savaşda, en te’sîrli
silâhları olan (İslâm memleketlerine asrîlik, modern ismi altında, dinsizlik sokmak)
propagandalarına aldanarak, Ehl-i sünnet vel-cemâ’ati temâmen bırakdı.
Âyet-i kerîmelere ve hadîs-i şerîflere kendi aklı ile, garblılaşmağa uyacak ma’nâlar
vererek, Selef-i sâlihînin yolundan ayrıldı. Kitâblarının bir kısmı, o yolda
olanlar tarafından türkçeye çevrilmiş, büyük islâm âlimi(!) Abdühün eserleri diye,
gençliğin önüne sürülmüşdür. Abdühün ve Cemâleddîn-i Efgânînin mason oldukları,
kitâbımızın sonundaki, Abdüh kelimesinde yazılıdır. Muhammed Arabînin
Mekkede basılan (İfâdet-ül-ahyâr) kitâbında ve şeyh-ul-islâm Mustafâ Sabri
efendinin (Mevkıf-ül-akl vel-ilm vel-âlem) kitâbında ve Câmi’ul-ezher medresesi
yüksek ilm kurulu üyesi Yûsüf-i Decvînin [1966] da Mısrda çıkan (Câmi’ul-ezher
Mecellesi)ndeki yazılarında, bunların islâmiyyete uymıyan fikrleri, kuvvetli delîllerle
red edilmekdedir. Vaktiyle ibni Teymiyye de, ilminin çokluğuna aldanarak,
dalâlete düşmüşdü. Fekat bu kadar taşkınlık yapmamışdı.
Hakîkî din adamının, Ehl-i sünnet âlimlerinin ve mezheb imâmlarımızın verdikleri
ma’nâları ve çıkardıkları hükmleri yazması ve onları değişdirmeden söylemesi,
milletin ve gençliğin kafasında, Ehl-i sünnet âlimlerinin ismlerini ve büyüklüklerini
yerleşdirmesi lâzımdır. Seyyid Kutb denilen kimse de, eğer islâm âlimlerinin tefsîrlerini,
meselâ, tefsîrde ve fıkhda ihtisâs kazanmış ve tesavvufda (Ma’rifet-ullah)
ile şereflenmiş olan, Ehl-i sünnetin gözbebeği Senâullah-i Dehlevî hazretlerinin
(Tefsîr-i Mazherî)sini okumuş olsaydı, islâm âlimlerinin yüceliğini anlar, haddini bilerek,
derme çatma yazılarını tefsîr diye ortaya koymağa belki sıkılırdı. (Berîka)da,
dil âfetlerinin ellincisinde, (Tefsîr yazanın onbeş ilmde mâhir olması lâzımdır) diyor.
Bunları bilmiyenlerin hadîs ve tefsîr okumağa kalkışması, mi’de hastasının, kuvvetlenmek
için, baklava, börek yimesine benzer. Hâlbuki, bu hastanın, önce perhîz yapması,
sonra, kuvvetli yimeğe başlaması lâzımdır. İşte, bizim gibi, ana ilmleri okumayanlar,
din öğrenmek için, Kur’ân tercemesi, tefsîr, hadîs okumağa kalkışırsak,
bunları kavrayamayız. Yanlış anlıyarak, dînimizi, îmânımızı da gayb ederiz. Ana yuvasından
almış olduğu ve senelerce, titizlikle sakladığı kıymetli îmânını gayb eden
birkaç ilerici kimse ile karşılaşdım. Bunların irtidâdına sebeb olan, zihnlerindeki şübhenin
nasıl meydâna geldiğini sordum. Elmalı tefsîrini okuyunca, böyle olduğunu an-
– 461 –