SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

olabilen bir vücûd vardır, demek değildir. Şeyh Emân “rahmetullahi teâlâ aleyh”,
(Allahü teâlânın hakîkati mevcûddür. Ondan başkası ademdir, yoklukdur. Adem
ise, eşyânın başlangıcı olamaz. Çünki hakîkat değişmez. Ya’nî, varlığa sebeb olamaz.
O hâlde, başlangıc da vücûddür. O da, tecezzî ile değil temessül iledir) diyor
ki, birçok bakımdan, doğru değildir. Çünki, evvelâ deriz ki, Allahü teâlânın hakîkati
vücûddür demek, Ehl-i sünnet i’tikâdına uygun değildir. İkinci cevâb olarak
deriz ki, Allahü teâlânın sıfatları, Ehl-i sünnete göre, Zâtından ayrıdır. Bunun için,
Allahü teâlâdan başkası, ancak ademdir demek doğru olmaz. Bu hâlde, belki sıfatlar,
eşyâya başlangıcdır. Üçüncü cevâb da, adem, vücûd olursa, hakîkat değişmiş
olur. Fekat eğer adem mevcûd olursa, birşey lâzım gelmez. Âlimler, vücûd yokdur
demişlerdir ki, bu sözde hakîkat değişmesi hiç yokdur. Dördüncü nokta da şudur
ki, adem mevcûd olursa, hakîkat değişmesi olur. Fekat, adem mevcûd görünürse,
hakîkat değişmesi olmaz. Beşincisi de, yukarıdaki sözünde geçen başlangıc
kelimesinden maksad, heyûlâ ve esîr denilen şeydir. Çünki bunu ancak parçalanarak
ve şekl alarak başlangıc yapdı. Allahü teâlâya, kâinâtın heyûlâsı ve aslı demek
kadar alçaklık olmaz.
Îcâd edici, ya’nî yokdan var edici ma’nâsına başlangıc, Zât-i ilâhîdir. Fekat bu
ma’nâda tecezzî ve temessül lâzım değildir. Yasîn sûresi, son âyetinin meâl-i şerîfi,
(Biz istediğimiz şeye ol deriz, hemen var olur)dır. Altıncı nokta, Zât-ı ilâhînin
mukâbili, zıddı ademdir demek, ma’nâsızdır. Zıddı adem olan vücûd başkadır
ki, hâsıl olmak ma’nâsınadır. Yedinci nokta, vücûd, ademin zıddı değildir ki, izâfî
adem [ya’nî her bakımdan değil de, ba’zı bakımlardan yok olan adem] kalmayınca,
vücûd lâzım olsun. (İlm-i ilâhîde bulunan ademler de, eşyânın aslı olamazlar.
Çünki, Allahü teâlânın ilmi, ilm-i huzûrîdir. Ya’nî ezelde bilmişdir. Orada değişiklik
yokdur ki, ademler orada hâsıl olsun ve eşyânın aslı olsunlar. Bu ademler,
ilme nereden geldi? Bir bakımdan mevcûd olmıyan şey, ilmde yer bulamaz) demişlerse
de doğru değildir. Çünki, evvelâ, Allahü teâlânın ilmine, ister huzûrî desinler,
ister başka ism versinler, Allahü teâlânın izâfî ademlere ilmi yokdur demek,
bunları bilmez demekdir. Allahü teâlâya karşı böyle söylemek yakışmaz. Sonra,
bir bakımdan mevcûd olmıyanın, ma’lûm olmıyacağını da kabûl etmeyiz. Çünki,
birçok şeyleri düşünerek biliriz ki, hiçbiri yokdur. Üçüncü olarak, deriz ki, var olacak
şeyler, yok iken, izâfî adem idi. Bunlara her bakımdan yok demek, doğru değildir.
Sadreddîn-i Konevî “kuddise sirruh” buyuruyor ki, şey olmak, iki dürlüdür:
Sâbit olan şey, mevcûd olan şey. Mevcûd olan şey, hâricde bulunan şeydir. Sâbit
olan şey ise, ilmde bulunan, hâricde bulunmıyan şeydir ve bu şeyin bir yapıcısı yokdur.
O hâlde, mutlak ma’dûm [ya’nî her bakımdan yok olan], şey değildir. Çünki
sübûtü de, vücûdü de yokdur. Fekat izâfî ademler, sâbit olan şeydir. Bu şeylikden
dolayı bunlara (Kün) [ya’nî (Ol!)] emri veriliyor ve hâricde var oluyorlar. Şeyh Konevî
“rahmetullahi teâlâ aleyh” buyurdu ki, Allahü teâlânın, var olacak şeyleri
ademde iken bilmesi, ma’dûmu bilmesi değildir. Çünki, böyle sonsuz ademler,
Ümm-ül-kitâbdadır. Kalem-i a’lâ, bunların ba’zısını almış, Levh-i mahfûz da bu
ba’zıları, tafsîl etmişdir. Celâleddîn-i Devânî “rahimehullahü teâlâ” diyor ki,
adem de, hakîkî vücûdün zuhûrlarındandır. Nitekim, imâm-ı Gazâlî “rahmetullahi
teâlâ aleyh”, ba’zı kitâblarında buyuruyor ki, (Kâinâtın aslı ademdir. Ademe merhamet
edip, vücûde getirdiler. Adem aslında yok idi. Önce adem yaratıldı. Ademe
kadîm dersek, onu, Allahü teâlâya kadîmlikde ortak etmiş oluruz. Demek ki,
adem, kadîm değildir. Kâinâtın aslı olan adem kadîm olmayınca, kâinât da kadîm
olmaz, hâdis olur. Ehl-i sünnetin (Ma’dûm, şey değildir) sözünün ma’nâsı işte budur).
Dördüncü olarak deriz ki, bu söz, kendi kendini bozuyor. Çünki, izâfî ademler,
ilmde bulunur. Eşyânın aslı olamazlar dedi. Sonra da, ilm, huzûrîdir diyerek,
bu sözünü red etdi. Bir bakımdan sâbit olmıyan, ilmde bulunmaz diyerek de red
etdi. Beşinci olarak deriz ki, Sôfiyye-i aliyye, a’yân-ı sâbiteye, izâfî ademlerdir demişdir.
Bunları, mahlûkâtın hakîkatleri, aslları bilmişdir.
– 964 –