SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

olmakla şereflenmeleri içindi. (Akrabâna düâ etme!) âyet-i kerîmesi, Ebû Tâlib
için idi. Ana ve babası için değildi. İmâm-ı a’zamın (Fıkh-ı ekber) kitâbının, elimizde
bulunan tercemelerinde, bu ikisinin, îmânsız öldüğü yazılı ise de, İmâm-ı a’zamın
kendi eli ile yazdığı kitâbda, îmânla öldükleri yazılıdır. Sonradan, düşmanların
bir (mâ) silerek, bu yanlışlığın kasden yapıldığı anlaşılmışdır.
İmâm-ı a’zam Ebû Hanîfenin “rahmetullahi aleyh” el yazısı ile olan (Fıkh-ı Ekber)
kitâbı, emîrülmü’minîn Osmânın “radıyallahü anh” mubârek elleri ile yazdığı
ve şehâdet kanı ile boyanmış olan Kur’ân-ı kerîmin bir kısmı ile birlikde, Hülâgünün
Bağdâd şehrini yakıp, sekizyüzbinden ziyâde müslimânı öldürdüğü altıyüzellialtı
senesinde, başka kıymetli kitâblar ile birlikde Semerkanda götürülmüş,
burasının da, 1284 [m. 1868] senesinde, Rusların idâresine geçmesi ile, bu kitâblar
Petersburg şehrine nakl ve oranın meşhûr kütübhânesine konup ehemmiyyet
ile saklandığını (Kâmûs-ül a’lâm) sâhibi Şemseddîn Sâmî beğ “rahmetullahi teâlâ
aleyh” Semerkand kelimesini anlatırken bildirmekdedir. 1335 [m. 1917] de Ufa şehrine
ve 1341 [m. 1923] de oradan Taşkendde hâce Ubeydüllah-ı Ahrâr câmi’ine nakl
edildi.
Halîfe Ömer-ül Fârûk ve Osmân-ı Zinnûreyn ve Alîyy-ül Mürtedânın “radıyallahü
teâlâ anhüm” mubârek elleri ile yazılmış olan Mushaf-ı şerîflerden ba’zı sahîfeleri,
İstanbulda, Süleymâniyye câmi’i şerîfi yanında, İslâm Eserleri müzesinde
mevcûddur. Arzû edenler görebilir.
İslâm dînine inanmıyanlar, vaktîle Allahü teâlânın Tevrât ve İncîl kitâblarını değişdirdikleri
gibi, zemân zemân, din büyüklerinin kitâblarına da el uzatdı. Meselâ,
Muhyiddîn-i Arabînin “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Füsûs) ve (Fütûhât) kitâblarına
ba’zı şeyler karışdırdılar ise de, az zemânda meydâna çıkarıldı. Büyük âlim
Abdülvehhâb-i Şa’rânî “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Kibrît-i ahmer) ve (Elyevâkît)
kitâblarında bunu îzâh etmekdedir. Şimdi de, islâmiyyeti, gençlere yanlış ve bozuk
olarak tanıtmak siyâseti her tarafda işlemekde, bunları susduracak hakîkî bir
din âliminin dünyâda kalmamış gibi olduğu görülmekdedir.
Celâleddîn-i Rûmî “kuddise sirruh”, bu sebebden dolayı (Mesnevî)sini nazm şeklinde
yazarak, düşmanların değişdirmesine imkân bırakmamışdır.
İbni Âbidîn “aleyhirrahme”, (Dürr-ül-muhtâr) şerhinde, kâfirin nikâhını anlatmağa
başlarken ve Hamevî “rahmetullahi teâlâ aleyh” (Eşbâh) hâşiyesinde (Hazar-vel-ibâha)
bahsinde ve (Mir’ât-i kâinât)da, islâm âlimlerinin çeşidli sözlerini
anlatarak, buyuruyorlar ki: (Hakîkati anlıyan büyük âlimlere göre, Peygamberimizin
“sallallahü aleyhi ve sellem” ana ve babasının îmânlı olup olmadığını konuşmamalı
ve konuşurken edebi gözetmelidir. Hadîs-i şerîfde, (Ölüleri kötüliyerek,
dirileri incitmeyiniz) buyuruldu. Bunu konuşmamak, öğrenmemek insana zarar vermez
ve kabrde ve kıyâmetde sorulmıyacakdır). Yine buyuruyorlar ki, (Allahü teâlâ,
Peygamberimize ikrâm ederek, vedâ’ haccında ana babasını diriltdi. Resûlüne
îmân etdiler. Bunu, Kurtubînin ve Muhammed bin Ebû Bekr ibni Nâsır-üd-dînin
bildirdikleri sahîh hadîs beyân buyurmakdadır. Benî-İsrâîlin öldürdüğü kimseyi
diriltip kâtilini haber vermesi ve Îsâ aleyhisselâmın ve Muhammed aleyhisselâmın
düâları ile nice mevtâları diriltmesi de böyle ikrâm idi. (Cehennemlik olanlar
için benden magfiret isteme!) meâlindeki âyetin Resûlullahın mubârek ana ve
babası için olduğu sözü doğru değildir. (Müslim)in bildirdiği (Babam ve baban ateşdedirler)
hadîs-i şerîfi ictihâd ile söylenmiş idi. Îmânlı oldukları sonradan bildirildi).
(Ahvâl-i etfâl-il-müslimîn) kitâbında, Hadîce “radıyallahü anhâ”nın iki çocuğu
için de böyle buyurmuşdu. Cehennemde olmadıkları sonradan bildirildi demekdedir.
Âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîflerden anlaşıldığı ve binlerce islâm kitâbında yazıldığı
üzere, Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” anaları ve babaları arasında
bulunmakla şereflenen bahtiyârların hepsi, zemânlarının ve memleketleri-
– 388 –