SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

uh” hânekâhı halıları olduğunu anlayınca, islâmiyyete olan sevgi ve saygısının çokluğundan,
oraya yaklaşıp, halıların tozları içinde durmuş, misk ve anber sürünür
gibi, hânekâhın tozlarını yüzüne gözüne sürerek, Allah yolunda olanların feyz ve
bereketleri ile şereflenmek istemişdir. Allahü teâlâya yakın olanlara karşı gösterdiği
sevgi ve saygı sâyesinde, îmânla gitdiği umulur. İşitdiğimize göre, Tîmûrun ölüm
haberi duyulunca, o zemânda bulunan Evliyâdan birisi “kuddise sirruh”, (Tîmûr
öldü. Îmânı da birlikde götürdü) buyurmuşdur.
Cum’a günleri, hatîb efendiler, hutbe okurken, sultânların ismlerini, en aşağı basamağa
inerek okuyorlar. Bunun sebebi, sultânlar kendilerinin, Server-i âlemden
“sallallahü aleyhi ve sellem” ve dört halîfesinden aşağı olduklarını göstermek
içindir. Kendi ismlerinin, o büyüklerin ismleri ile birlikde okunmasını uygun görmedikleri
için böyle okutuyorlar.
Secde, alnı yere koymakdır ki, küçüklüğü ve aşağılığı göstermekdir. Tevâzu’ ve
saygının son derecesidir. Bunun için secde, ancak Allahü teâlâya ibâdet için yapılır.
Ondan başkasına secde etmek câiz değildir. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi
ve sellem” birgün, bir yere gidiyordu. Bir köylü rast gelip, mu’cize gösterirsen
îmân ederim dedi. Server-i âlem “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki, (Karşıki
ağaca git, de ki, Allahın Peygamberi seni çağırıyor!). Köylü, böyle söyleyince,
ağaç yerinden ayrılıp Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” önüne geldi. Köylü
bu hâli görünce, hemen müslimân oldu. (Yâ Resûlallah! İzn verirsen, sana secde
edeceğim) dedi. (Allahü teâlâdan başka, hiçbirşeye secde edilmez. Başkasına
secde etmek câiz olsaydı, kadınların, erkeklerine secde etmelerini emr ederdim)
buyurdu. Fıkh âlimlerinden ba’zısı, sultânlara, selâm niyyeti ile, secde etmeğe
izn vermiş ise de, sultânların bu işde, Allahü teâlâya karşı edebi gözetmeleri, Allahü
teâlâdan başkasına secdeye izn vermemeleri lâyık olur. Allahü teâlâ, onları
herşeye âmir ve hâkim yapmış, herkesi bunlara muhtâc kılmış. Bu büyük ni’mete
şükr olarak, aczin, küçüklüğün son şekli olan secdeyi, Allahü teâlâya mahsûs
edip, Ona şerîk olmamalıdırlar. Ba’zı âlimler izn vermiş ise de, kendileri, güzel tevâzu’ları
sebebi ile, buna izn vermemelidir. İhsân edenlerin karşılığı, ancak ihsân
olur. Görüşdüğümüz zemân, dahâ çok anlatırım. Doğru yolda bulunanlara, Muhammed
Mustafânın “sallallahü aleyhi ve sellem” izinde yürüyenlere selâmlar olsun!
Evliyânın efdali, Sıddîk-ı ekber, ba’dehu Fârûk,
ve Zinnûreynden sonra, Alîdir ol Velîyullah.
Kalan Eshâbı hem ki, cümlesinin zikri hayrolsun,
cemî’i Âl-ü Eshâb-ı kirâmı severim fillah.
Aşere-i mübeşşere ve Fâtıma, Hasen ve Hüseyn,
bu ümmetden bunlara Cennet ile neşhedü billah.
Ve gayri kimseye aynîle Cennetlik denilmez ki,
o gaybe hükm olur, gaybi ne bilsin kimse gayrillah.
Ve Eshâb-ı kirâmın cümlesinden sonra ümmetden,
cemî’i Tâbi’în olmuşdur, efdalü Evliyâillah.
– 752 –