SE'ÂDET-İ EBEDİYYE - Hakikat Kitabevi

dır. Hâdiseleri değil de, propagandaları yazan ve hakîkatlere değil de, siyâsî menfe’atlere
koşan ba’zı târîhciler, islâmiyyete ve islâm büyüklerine, körü körüne hakâret
etmekde hâlâ inâd ederken, fen adamları, fen bilgileri, islâmın büyüklüğünü,
doğruluğunu, gün geçdikce dahâ yakından görmekde ve anlamakdadır].
Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselâmda herşeyin bir nümûnesini, misâlini yaratmışdır.
Onda birçok sıfatlar, latîfeler, kuvvetler vardır. Allahü teâlâ, Onu yaratmadan
çok önce, Onun bir latîfesini, bir sıfatını, uzun zemân için âlem-i misâlde Onun şeklinde
yaratmış, Onun ismini vermiş, Onun bütün işlerini ve kıyâmete kadar olacak
evlâdlarını, ismleri ile birlikde, âlem-i misâlde meydâna çıkarmışdır. Hepsi zemânlarında
yaşamışdır. Hattâ Cennetlik veyâ Cehennemlik olmuşlar, kıyâmetleri kopmuş,
hesâbları görülmüş, Cennete ve Cehenneme gitmişlerdir. Allahü teâlânın dilediği
çok uzun zemân sonra, Âdem aleyhisselâmın sıfatlarından ve latîfelerinden
başka birisi, yine âlem-i misâlde, evvelki gibi yaratılıp, bunun da vakti temâm olunca
sıfatlarından ve latîfelerinden, üçüncüsünün devresi başlamışdır. Bunun devresi
bitince, dördüncü sıfat, âlem-i misâlde gösterilmişdir. Böyle devâm etmiş ve bütün
sıfatları ve latîfeleri temâm olunca, en son, bütün sıfatları ve latîfeleri kendisinde
toplamış olan Âdem “aleyhisselâm”, âlem-i şehâdetde, ya’nî madde âleminde
yaratılmışdır. Allahü teâlâ, kendisini kıymetli eylemişdir. Önceden gelen yüzbinlerce
Âdemler, hep bu Âdem aleyhisselâmın parçaları ve başlangıçlarıdır. [Güneş
doğmadan önce, ziyâsının sıfatlarının yavaş yavaş görünmesi gibidir.]
Muhyiddîn-i Arabînin “kuddise sirruh”, kırkbin sene önce ölen dedesi, âlem-i
şehâdetdeki dedesinin latîfe ve sıfatlarından birinin, âlem-i misâldeki varlığı idi.
Kâ’be-i mu’azzamayı âlem-i misâlde tavâf etmişdi. Çünki, her şey gibi, Kâ’benin
de âlem-i misâlde sûreti, benzeri vardır. Bu fakîr, [ya’nî İmâm-ı Rabbânî “kuddise
sirruh”] çok düşünüyor, araşdırıyorum, âlem-i şehâdetde, bir Âdemden başka
göremiyorum. Âlem-i misâldeki görünüşlerden gayrı birşey bulamıyorum. Kırkbin
sene önce yaşadığını söyleyen kimsenin, ben senin dedelerinden biriyim, demesi
de gösteriyor ki, Âdem aleyhisselâmdan önce bulunan Âdemler, Âdem
aleyhisselâmın latîfelerinin ve sıfatlarının görünüşleridir. Âdem aleyhisselâmdan
başka birer varlık değildirler. Çünki, başka Âdemin oğulları, bu Âdem aleyhisselâmın
oğullarının dedesi olamaz.
Kalbleri hasta, bilgileri az olan ba’zı kimseler, bu vak’a ve benzerlerini işitince,
tenâsüh sanıyor. Böylece âlemin kadîm olduğunu, yokdan var edilmediğini söylüyorlar
ve tekrâr yok olacağını, kıyâmetin kopacağını inkâr ediyorlar. Kendilerini,
şeyh, mürşid olarak tanıtan ba’zı dinsizler, tenâsüha inanıyor. Rûhlar olgunlaşmadan
önce, bir bedenden ayrılınca, başka bir bedene geçer. Kemâle geldikden sonra,
insanlara gelmezler, tenâsüh yolu ile olgunlaşmış olurlar, diyor ve tenâsühü gösteren
birçok hikâyeler uyduruyorlar. Hâlbuki tenâsüha, ya’nî ölen insan rûhunun
başka bir çocuğa geçerek tekrâr dünyâya gelmesine inanmak küfrdür. Tenâsüh vardır
diyen, dîn-i islâma inanmamış olur. Ya’nî, müslimânlıkdan çıkar. Anlamıyorlar
ki, tenâsüh ile rûhlar kemâle gelirse, Cehennem kimler için olur, kimler azâb
görür? Buna inanmak, Cehennemi inkâr etmek ve hattâ öldükden sonra tekrâr dirilmeğe
inanmamak olur. Zîrâ onlara göre, rûhun olgunlaşmasına vâsıta olan bedene
ihtiyâcı kalmamışdır ki, bedenle haşr olunsun. Bu yalancı şeyhlerin sözleri,
tıbkı, eski felsefecilerin [ve şimdiki spritizmacıların, medyumların] sözlerine benziyor.
Eski felsefeciler, bedenlerin tekrâr dirileceklerine inanmıyordu. Cennet
ni’metleri ve Cehennem azâbları yalnız rûhlara olacak, diyordu. Bunlar, o felsefecilerden
de dahâ fenâdır. Çünki, onlar tenâsühu red edip, azâbın sâdece rûha olacağını
söyliyorlar. Bunlar ise, hem tenâsüha inanıyor, hem de âhıret azâbını inkâr
ediyor. Bunlara göre azâb, sâdece dünyâdadır ve rûhların temizlenmesi içindir. [Cinnin
heykellere, hasta ve çocuklara girerek konuşdukları görülmüşdür. Böyle konuşanları
iki rûhlu sanıyorlar. Böyle sanmak da, tenâsüha inanmak demekdir.]
– 84 –